چکیده: شنا به‌عنوان ورزشی کم‌برخورد و پرطرفدار، با حرکات تکراری در محیط آبی موجب بهبود سلامت قلبی‌عروقی، استقامت، قدرت و انعطاف‌پذیری می‌شود، اما درعین‌حال شناگران را در معرض آسیب‌های اسکلتی - عضلانی ناشی از استفاده بیش‌ازحد قرار می‌دهد. باوجود اهمیت پیشگیری از این آسیب‌ها، شواهد موجود درباره توان پیش‌بینی آزمون‌های عملکردی به‌عنوان ابزارهای غربالگری در شناگران محدود است؛ به‌ویژه در زمینه تعامل عوامل قابل‌اصلاح مانند ثبات و کنترل حرکتی با ویژگی‌های غیرقابل‌اصلاح همچون سن و جنسیت. این خلأ پژوهشی بر ضرورت ارزیابی دقیق‌تر آزمون‌های عملکردی برای تدوین استراتژی‌های پیشگیرانه مؤثر تأکید دارد. هدف این پژوهش، ارزیابی توان پیش‌بینی ویژگی‌های فردی، الگوی تمرینی، سابقه آسیب، و مجموعه‌ای از آزمون‌های عملکردی شامل ثبات اندام فوقانی در زنجیره بسته (CKCUEST)، پرتاب نشسته توپ مدیسین تک‌دست (SMBT)، استقامت مرکزی مک‌گیل، اسکات بالای سر، و آزمون‌های تعادل Y اندام فوقانی (YBT-UQ) و تحتانی (YBT-LQ) به‌عنوان ابزارهای غربالگری آسیب‌های ورزشی در شناگران بود. این مطالعه بر این فرض استوار بود که آزمون‌های مذکور می‌توانند در شناسایی عوامل خطر، کاهش آسیب‌دیدگی و بهبود عملکرد ورزشی نقش مؤثری ایفا کنند. این پژوهش از نوع کاربردی و توصیفی‌ـ‌تحلیلی آینده‌نگر بود. جامعه آماری را شناگران ۱۸ تا ۶۰ ساله تشکیل دادند که ۱۷۰ نفر (۱۰۲ مرد و ۶۸ زن) به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌های محقق‌ساخته برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به ویژگی‌های فردی، الگوی تمرینی و سابقه آسیب، و مجموعه‌ای از آزمون‌های عملکردی معتبر و با پایایی بالا بودند. فرایند گردآوری داده‌ها طی ۹ ماه انجام شد و پیگیری آسیب‌ها هر دو هفته یک‌بار از طریق پرسش‌نامه ثبت آسیب صورت گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری و مدل معادلات تخمین تعمیم‌یافته در نرم‌افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد بروز آسیب در 6/30 درصد از شناگران با نرخ 29/2 آسیب به‌ازای هر ۱۰۰۰ ساعت تمرین رخ داد. تحلیل رگرسیون چندمتغیره نشان داد متغیرهایی همچون وزن بالاتر، مدت‌زمان تمرین هفتگی، سابقه آسیب قبلی و نمره اسکات بالای سر خطر آسیب‌دیدگی را افزایش می‌دهند، درحالی‌که عملکرد بهتر در آزمون پرتاب توپ مدیسین با کاهش احتمال آسیب مرتبط بود؛ یافته‌هایی که نقش تعیین‌کننده عوامل قابل‌اصلاح در پیشگیری از آسیب‌های ورزشی را برجسته می‌سازد. این الگوها بر نقش تعیین‌کننده عوامل قابل‌اصلاح در پیشگیری از آسیب تأکید می‌کنند. براساس یافته‌ها پیشنهاد می‌شود مربیان از غربالگری پیش فصل بر پایه این متغیرها استفاده کنند، پزشکان ورزشی برنامه‌های بازتوانی هدفمند برای بهبود ثبات مرکزی و پاسچر تدوین نمایند، و شناگران نیز تمرکز بیشتری بر تمرینات قدرتی و تعادلی داشته باشند تا خطر آسیب‌های ورزشی به حداقل برسد.