چکیده: زمینه و اهداف: اپیدمی جهانی پیش دیابت و دیابت منجر به بروز عوارض همراه با اختلالات متعدد شده است. نورو‌پاتی دیابتی یکی از عوارض شایع بیماری دیابت نوع 2 است که در 50% مبتلایان دیده می‌شود. نوروپاتی دیابتی، از دست دادن عملکرد حسی است که از قسمت دیستال در اندام تحتانی شروع می شود و با درد همراه است. تقسیم‌بندی اولیه نوروپاتی دیابتی شامل نوروپاتی حسی- حرکتی و اتونوم می باشد که نوروپاتی قرینه دیستال شایع‌ترین نوع نوروپاتی است. این عارضه می‌تواند به‌صورت اختلال حرکتی، افت فشار خون وضعیتی، افزایش تعریق، اختلال عملکرد مثانه و اختلالات جنسی ظهور یابد. کنترل دقیق قندخون و مراقبت روزانه پاها، کلید اصلی پیشگیری از مشکلات نوروپاتی دیابتی است. لذا هدف از این تحقیق، بررسی اثر ورزش بر فاکتورهای هدایت عصبی و نوروتروفین3 (NT-3) سرمی، در زنان مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابت نوع2 بود. مواد و روش ها: جامعه آماری تحقیق حاضر زنان دیابتی نوع2 مبتلا به نوروپاتی محیطی (نمره میشیگان بالای7) مراجعه کننده به انجمن دیابت و بیمارستان امام حسین شهر شاهرود بودند که از این میان 25 نفر به صورت تصادفی به دو گروه تمرین (n=13) و گروه کنترل (n=12) با میانگین سنی 40 تا 65 سال و شاخص توده بدنی زیر 40 تقسیم شدند. تمرینات شامل 3 جلسه در هفته به مدت 12 هفته و هر جلسه 90 دقیقه تمرین مقاومتی با شدت 50 تا 60% 1RM با 10 تا 15 تکرار در 1-3 ست، با فواصل استراحتی 30 تا60 ثانیه ای بین هر تمرین و 3 تا 5 دقیقه ای بین هر دور انجام شد. برای اندازه‌گیری NT-3 از روش الایزا استفاده شد. همچنین از آزمون سرعت هدایت عصبی با استفاده از دستگاه تست نوار عصب جهت اندازه‌گیری سرعت هدایت عصب حسی و حرکتی و آمپولی تود پتانسیل عمل عصب حسی و حرکتی استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمالیته داده‌ها و به جهت آزمون فرضیات از تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری 05/0 p≤ استفاده شد. نتایج: نتایج در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل حاکی از آن بود که 12 هفته تمرین مقاومتی توانسته باعث افزایش NT-3 (001/0P=)، مقادیر سرعت هدایت عصبی (سرعت هدایت عصب سورال (001/0P=)، سرعت هدایت عصب پرونئال (001/0P=)، سرعت هدایت عصب تیبیال (001/0P=)، آمپلی تود پتانسیل عمل عصب سورال (014/0P=)، آمپلی تود پتانسیل عمل عصب تیبیال (001/0P=)) شده است؛ همچنین در فاکتورهای انسولین (001/0P=)، درصد چربی (001/0P=)، مقاومت به انسولین (002/0P=)، وزن (001/0P=) و BMI (001/0P=) تغییرات معنی داری در مقایسه بین دو گروه گزارش شده است، ولی در آمپلی تود پتانسیل عمل عصب پرونئال (05/0P≥) معنی دار نبوده است. نتیجه گیری: به طور کلی به نظر می رسد تمرینات قدرتی بتواند باعث افزایش فاکتورهای سرعت هدایت عصبی و کاهش در مقادیر قندخون ناشتا در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 نوروپاتی شود که این امر احتمالا با محوریت NT-3 تحقق می یابد.