چکیده: هدف: هدف از تحقیق حاضر، مقایسه 4 هفته تمرینات عضلات تنفسی و اینتروال بر بهبود زمان دویدن و بازگشت به حالت اولیه قدرت عضلات تنفسی(دمی) در افراد سالم غیرورزشکار بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه تجربی و شامل پیش-آزمون و پس-آزمون بود. نمونه آماری این پژوهش را دانشجویان سالم غیرورزشکار دانشگاه صنعتی شاهرود بین سنین 20 الی 40 سال تشکیل دادند که به صورت تصادفی بین 3 گروه 10 نفره تمرینات اینتروال استقامتی، تمرینات تنفسی و تمرینات sham تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، از آنها تست اسپیرومتری گرفته شد تا ظرفیت تنفسی‌شان سنجش شود هم چنین با فشارسنج ریوی خودساخته، فشار ریوی آن‌ها اندازه‌گیری شد. بعد از اندازه‌گیری فشار ریوی آزمودنی‌ها، از آن‌ها تست نورگردان بالک تا رسیدن به واماندگی گرفته شد. بعد از اتمام تست نوارگردان مجدداً در در دقایق 2، 10، 15 و 30 از آن‌ها تست فشار ریوی گرفته شد. گروه 1: گروه اینتروال استقامتی به مدت 4 هفته تمرینات هوازی انجام دادند. در دو هفته نخست تمرینات تناوبی با 40 تا 60 درصد ضربان قلب ذخیره‌ای و 3 روز در هفته انجام گرفت و در دو هفته انتهایی شدت تمرینات تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره‌ای و روز های آن به 4 روز در هفته افزایش یافت. گروه 2: گروه تمرینات تنفسی به مدت 4 هفته تمرینات IMT انجام دادند. در دوهفته ابتدایی آزمودنی‌ها با فشاری معادل 50 درصد MIP حداکثر خودشان به مدت 4 روز در هفته و روزی 1 بار و هر بار 30 تلاش تنفسی انجام دادند. در دو هفته انتهایی، آزمودنی‌ها تمرینات IMT را با 60 درصد MIP جدید به مدت 5 روز در هفته و روزی 1 بار با 30 تلاش تنفسی از سر گرفتند. گروه 3: گروه sham دقیقا پروتکل گروه تمرینات تنفسی را پیاده سازی کردند تنها تفاوت گروه sham با گروه تمرینات تنفسی در شدت کار با دستگاه پاوربریس بود که این شدت معادل 10 ال 15 درصد MIP می باشد. از آزمون T همبسته برای ارزیابی تفاوت درون گروهی، آزمون ANCOVA برای ارزیابی تفاوت بین گروهی و آزمون تعقیبی بون فرونی هم برای تشخیص گروه هایی که در آزمون ANCOVA تفاوت ایجاد کرده بودند، با سطح معناداری 0.05>P استفاده شد. یافته ها: نتایج تفاوت‌های درون گروهی در مورد زمان دویدن نشان می‌دهد که زمان دویدن گروه‌های اینتروال (P=0.012) و IMT (P=0.006) افزایش معنادار داشته است اما مدت زمان دویدن گروه sham (P=0.406) نسبت به پیش-آزمون تفاوت معناداری نداشته است. همچنین نتایج درون گروهی چهارچوب زمانی بازگشت به حالت اولیه قدرت عضلات دمی نشان می‌دهد که گروه IMT (P=0.667) از 30 دقیقه به 10 دقیقه، گروه sham (P=0.099) از 30 دقیقه به 10 دقیقه و گروه اینتروال (P=0.187) از 30 دقیقه به 15 دقیقه، چهارچوب زمانی‌شان کاهش معنادار داشته است. تفاوت بین گروهی در مورد زمان دویدن نشان می‌دهد بین 3 گروه تفاوت معنادار وجود دارد (P=0.012). در خصوص بازگشت به حالت اولیه قدرت عضلات دمی گروه IMT سریعترین بازگشت را تجربه کرده است، بعد از آن گروه sham و در آخر گروه تمرینات اینتروال. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهشی ما به نظر می رسد. گروه تمرینات تنفسی در مقایسه با گروه اینتروال و sham بیشتری اثرگذاری را در بهبود زمان دویدن و بازگشت به حالت اولیه قدرت عضلات تنفسی (دمی) در افراد سالم غیرورزشکار ایفا کرده است.