چکیده: راه رفتن یکی از اساسی ترین حرکات انسان است. با افزایش سن دچار تغییرات می شود و می تواند اختلالات حرکتی در سالمندان را پیش بینی کند. سالمندی اشاره به فرایندهای بیولوژیکی و مرتبط با زمان دارد، این تغییرات تحت تاثیر مکانیسم های حسی- حرکتی و شناختی می باشند . توجه کردن به اندام ها حین فعالیت های روزانه و عادی مانند راه رفتن، یکی از نتایج تغییرات سالمندی است. لذا هدف از تحقیق حاضر تاثیر یک دوره تمرین راه رفتن همراه با پالس های ریتمیک شنیداری و دیداری به عنوان یک توجه بیرونی بر عضلات اندام تحتانی در سالمند می باشد، تا بررسی کنیم که توجه بیرونی چقد می تواند راه رفتن فرد را خودکار کند و بدون توجه به اندامهایش به فعالیت های روزمره بپردازد. روش پژوهش: 48 زن و مرد سالمند بین سنین (60 تا 75 سال ) بدون مشکلات در اندام تحتانی و عدم اختلال در راه رفتن در این تحقیق به صورت داوطلبانه شرکت کردند. بطور تصادفی به4گروه: 1- تمرین + بازخورد شنیداری 2- تمرین+ بازخورد دیداری 3- تمرین بدون هیچگونه بازخورد 4- گروه کنترل(بدون تمرین و بدون بازخورد ) تقسیم شدند. برای ارزیابی اولیه، عضلات: ساقی قدامی،نعلی، دو سر رانی، پهن داخلی و پهن خارجی، طی 90 ثانیه راه رفتن عادی در پیش آزمون و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته، هر هفته 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده ها توسط آنالیز کوواریانس در سطح معنادار 05/0 انجام شد. یافته ها : نتایج نشان داد که 6 هفته راه رفتن با تحریکات ریتمیک شنیداری و دیداری به طور معناداری RMSعضلات ساقی قدامی و نعلی در سالمندان را به ترتیب کاهش و افزایش داد. با وجود این هر دو تحریکات ریتمیک و شنیداری تاثیر معناداری بر RMS عضلات پهن خارجی و داخلی و همچنین دو سر رانی نداشت. لذا می توان گفت؛ 6 هفته تمرین راه رفتن با تحریکات ریتمیک شنیداری و دیداری بر RMS برخی از عضلات اندام تحتانی اثر معناداری داشته است.و بهبود فعالیت عضلات دیستال اندام تحتانی از جمله نعلی و ساقی قدامی حاکی از تعاملات شنیداری و دیداری با سیستم کنترل حرکتی می باشد و عدم تاثیر پذیری عضلات بزرگ پروگزیمال در ارائه این محرک بیرونی می تواند بیانگر این باشد که نیاز به محرک های قوی تر و ویژه تری برای بهبود فعالیت الکترومایوگرافی برای این عضلات باشد.