چکیده: روش GPR یا رادار نفوذی به زمین یکی از روش های ژئوفیزیکی است که برای بررسی های زیر سطحی طبیعی و برخی ساختارهای مصنوعی مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش یک آنتن فرستنده، اموج الکترومغناطیس را به شکل یک پالس به داخل زمین یا ساختارهای مصنوعی می-فرستد. وجود ناهمگنی های الکتریکی در این محیط ها باعث انعکاس این امواج می شود؛ سپس امواج انعکاس یافته توسط آنتن گیرنده دریافت و ثبت می شوند. یکی از کاربرد های مؤثر این روش در زمینه کنترل کیفی روسازی است. چراکه روسازی بعنوان یک ساختار مصنوعی، از لایه های مجزا و مشخصی تشکیل شده که بخوبی توسط GPR قابل آشکارسازی هستند. هدف اولیه در استفاده از این روش بر روی روسازی ها، تعیین ضخامت لایه های تشکیل دهنده روسازی است. به علاوه به کمک این روش می توان برخی خصوصیات مهم کیفی مورد توجه مهندسین را به دست آورد. در بخشی از این مطالعه از روش GPR برای تعیین ضخامت لایه های تشکیل دهنده ی روسازی یعنی لایه آسفالت و خاک زیر سطحی آن در محوطه ی داخلی دانشگاه صنعتی شاهرود استفاده شد. اما بنا به دلایلی که مهم ترین آن پایین بودن فرکانس مرکزی دستگاه مورد استفاده است، تعیین ضخامت لایه های روسازی به خصوص لایه آسفالتی چندان موفقیت آمیز نبود. در بخش دیگری از این مطالعه از روشGPR برای تعیین خصوصیات کیفی لایه های آسفالت و اساس استفاده شد. برای این منظور، نمونه های مختلف آسفالت و اساس تهیه شدند تا برخی از خصوصیات کیفی مانند میزان حفرات و درصد رطوبت در آن ها به کمک داده های GPR مورد بررسی قرار گیرند. برای این منظور، ثابت دی الکتریک این نمونه ها با استفاده از روش بازتاب سطحی تعیین شده و سپس بین این کمیت و درصد حفرات نمونه های آسفالتی و درصد رطوبت اساس رابطه برقرار شد. به دلیل کوچک بودن ابعاد نمونه ها، مقادیر ثابت دی الکتریک به دست آمده از روش بازتابش سطحی، بزرگتر از مقدار ثابت دی الکتریک واقعی نمونه هاست. اما با این حال، رابطه بین این کمیت و خصوصیات کیفی مذکور، منطقی است.