چکیده: تونل متروی خط 3 مشهد در مسیری به طول 28 کیلومتر در حال احداث است. تونل مذکور به روش حفاری مکانیزه EPB با گام‌های پیشروی مشخص حفاری شده است. به دلیل وجود ساختمان‌هایی با بافت قدیمی شهر و ترافیک سنگین در این محدوده، یکی از مسائل مهم در این پژوهش، بررسی نشست‌ سطح زمین انتخاب شده است. در این پژوهش، ابتدا به تخمین نشست ناشی از حفر تونل در محدوده مطالعاتی به کمک نرم‌افزار تفاضل محدود FLAC3D و اعمال شرایط مرزی و اولیه و... پرداخته شده است. سپس مقایسه‌ای بین نتایج حاصل از مدل‌سازی عددی و ابزار دقیق موجود در منطقه صورت‌گرفته که نشان می‌دهد حداکثر نشست حاصل از مدل‌سازی عددی برابر با 5/7 میلی‌متر و حداکثر نشست ثبت شده توسط ابزار موجود در منطقه 8 میلی‌متر بوده است. همچنین حساسیت سنجی نتایج نشست نسبت به تغییرات پارامترهای مؤثر لایه‌های خاک، صورت‌گرفته است. در ادامه، به ارزیابی قابلیت اطمینان نشست حاصل از مدل‌سازی به کمک روش تخمین نقطه‌ای پرداخته شده است. برای این منظور سه متغیر تصادفی مدول الاستیک، زاویه اصطکاک داخلی و چسبندگی لایه‌های خاک انتخاب شده و بر اساس میانگین و انحراف معیار هر یک در هر لایه خاک 25 دسته داده مختلف تشکیل شده است. پس از مشخص شدن نتایج نشست حاصل از مدل‌سازی هر یک از این دسته داده‌ها شاخص قابلیت اطمینان مدل‌سازی عددی به میزان 88/5 محاسبه شده است. در بخش آخر این پژوهش، با استفاده از یک روش تجربی برای محاسبه حداکثر نشست سطح زمین، ارزیابی قابلیت اطمینان با به‌کارگیری این رابطه در تابع عملکرد و با استفاده از نرم‌افزار RT به دو روش قابلیت اطمینان مرتبه اول و مرتبه دوم صورت‌گرفته است. نتایج حاصل از ارزیابی شاخص قابلیت اطمینان به کمک روش مرتبه اول برابر با 52/1 و روش مرتبه دوم برابر با 51/1 بوده است. با توجه به نتایج بدست آمده، شاخص قابلیت اطمینان حاصل از مدل‌سازی عددی نسبت به روش تجربی بزرگ‌تر بوده و در سطح قابل قبول به نسبت استانداردهای جهانی قرار گرفته است.