چکیده: قابلیت اطمینان یک پارامتر مهم در ارزیابی کارایی و پایداری سیستم های قدرت می باشد. بدین صورت که برای بهره برداری عادی از یک شبکه، حداقل مقدار مجاز آن الزامی است. در ارزیابی قابلیت اطمینان سیستم ها، پارامترهای مهمی مانند میزان ذخیره چرخان در نیروگاه ها، حلقوی شدن شبکه در بخش انتقال و توزیع، کنترل ولتاژ و کنترل میزان مگا وار شبکه و... دخیل هستند. قابلیت اطمینان سیستم به طور تنگاتنگ با توان راکتیو سیستم قدرت در ارتباط است، بطوریکه تولید مناسب و تزریق این توان در یک سیستم قدرت باعث بهبود این پارامتر شده و به پایداری ولتاژ و سیستم کمک می کند. این مسئله باعث شده که امروزه حضور تجهیزات تولیدکننده توان راکتیو در شبکه ی قدرت نیز اهمیت بسیاری پیدا کند. در سیستم-های قدرت امروزی به دلیل بحث پایداری، شبکه ها به صورت یکپارچه و مرتبط با هم مورد بهره برداری قرار می گیرند. از طرف دیگر به دلایل اقتصادی بهره برداری حداکثری از نیروگاه های تولیدی روشن در شبکه نیاز است، از این رو خطوط انتقال در پرباری مورد بهره برداری قرار می-گیرند. این موارد باعث اهمیت هر چه بیشتر تزریق توان راکتیو در شبکه های امروزی می باشد. بدین دلیل جایابی و مقداریابی صحیح برای نصب تجهیزات تولیدکننده توان راکتیو هم از نظر پایداری و هم از نظر اقتصادی برای سیستم های مدرن ضروری است. در این پایان ‌نامه در مورد توان راکتیو و جنبه های مختلف آن بحث شده است و قابلیت اطمینان سیستم قدرت به صورت کامل تعریف شده است و در مورد نقش توان راکتیو در ارزیابی قابلیت اطمینان سیستمهای قدرت بیان شده است. در ابتدا شاخص های ارزیابی قابلیت اطمینان سیستم قدرت تعریف و مدل سازی شده اند. این شاخص ها به دو گروه کلی شاخص های مرتبط با توان راکتیو و شاخص های مرتبط با توان راکتیو تقسیم بندی شدند. همچنین در مورد جبران سازهای توان راکتیو و نقش موثر آنها در بهبود پروفایل ولتاژ، تلفات توان و شاخص های قابلیت اطمینان بحث شده است. در ادامه تاثیر نقطه تنظیم ولتاژ مبنا، محدوده توان راکتیو تولیدی ژنراتور و خروج خطوط پربار و کم بار نیز بر افزایش و کاهش شاخص های قابلیت اطمینان، پروفایل ولتاژ و تلفات توان بررسی شد. در پایان نتایج موارد ذکر شده بالا که در قالب 16 سناریو تقسیم بندی شده بود مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و نتایج آنها با هم مقایسه گردید.