چکیده: توسعه شهری، تغییر کاربری اراضی و صنعتی شدن جوامع باعث تحولات هیدرولوژیکی حوضه آبریز می شود و همین عامل سبب افزایش حجم رواناب در مسیل ها، فرسایش و تخریب سلامت اکوسیستم منطقه می شود. توسعه کم اثر LID یک مفهوم نسبتاً جدید در استفاده از کاربری اراضی برای مدیریت سیلاب شهری با استفاده از بهترین اقدامات مدیریتی BMP است، که هدف آن حفظ شرایط هیدرولوژیکی منطقه در سطح توسعه یافته (بدون کاهش کیفیت و کمیت آب) همانند شرایط پیش از توسعه است. گزینه های BMP به عنوان روشی جایگزین برای برآورد جریان طبیعی با استفاده از طرح های غیر متمرکز جهت کنترل در منبع به جای انتقال به یک نقطه متمرکز بیرون شهر پیشنهاد می شود. بنابراین در مناطق شهری، روش های مدیریت رواناب (BMP) را می توان با استفاده از تغییر زیر ساخت های موجود اعمال کرد که سبب کاهش حجم رواناب و دبی پیک می-شود. از این رو آژانس حفاظت محیط زیست آمریکا USEPA برای ارزیابی عملکرد LID-BMP در مقیاس های مختلف مدل مدیریت سیلاب (SWMM) ارائه کرده است. در این مطالعه مدل هیدرولوژیکی موجود در حوضه شهری نیشابور اعمال شد. سپس کالیبراسیون و اعتبارسنجی مدل با استفاده از اندازه گیری 9 بارش (6 برای کالیبراسیون و 3 برای اعتبار سنجی) انجام شد و سرانجام هفت سناریوی BMPs (بایوریتنشن، ماند بیولوژیکی، ترانشه نفوذ، سنگفرش نفوذپذیر، بشکه باران، باغ باران و ادغام BMPها بر اساس مشخصات منطقه به منظور شناخت اثرات LID-BMP بر روی رواناب انتخاب شدند. نتایج نشان داد که استفاده از روش های LID-BMP منجر به کاهش متوسط 45/78 درصدی حجم رواناب در سناریو 7 (ادغام BMPs) می شود و از بین بقیه سناریوها به ترتیب، سناریوی3، 4 و 1 (ترانشه نفوذ، سنگفرش متخلخل و بایوریتنشن) بیشترین کارایی را در کاهش حجم رواناب به خود اختصاص داده است، لذا به منظور دستیابی به ترکیب بهینه ای از BMPها اقدام به انتخاب 4 سناریو دیگر شد. نتایج نشان می دهد که بشکه باران با تأثیر 0/3 درصدی کمترین کاهش حجم را به خود اختصاص داده است.