چکیده: زمینه و اهداف: مشاهدات نسان داده است که بافت چربی احشایی مکانیسم شبیه پیری سلولی ایجاد می-کند و سبب فعال شدن و افزایش بیان ژن های سیتوکاین ها و کموکاین هایی مرتبط با پیری سلولی از جمله P53، P16 و IL-6می شود. بررسی ها نشان داده است که ورزش باعث کاهش بیان این ژن ها در بافت چربی می شود. بنابراین هدف تحقیق حاضر مقایسه تمرین استقامتی و مقاومتی بر بیان ژن های وابسته به پیری در بافت چربی احشایی موش های چاق بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 15 سر رت نر نژاد ویستار به مدت نه هفته رژیم غذایی پرچرب در دسترس مصرف می کردند. پس از رسیدن رت ها به مرحله چاقی، به صورت تصادفی به سه گروه 5 تایی شامل گروه کنترل، گروه استقامتی و مقاومتی تقسیم شدند. در ادامه رژیم غذایی پرچرب حیوانات به رژیم غذایی استاندارد تغییر یافت. رت ها پنج جلسه در هفته و به مدت 8 هفته به تمرین پرداختند. در همین زمان گروه کنترل هیچ گونه تمرینی نداشت. گروه تمرین استقامتی بعد از ۵ تا ۱۰ دقیقه گرم کردن با شدت ۵۰ تا ۶۰ درصد VO2max ۵۰ دقیقه با شدت ۶۵ تا ۷۰ درصد VO2max به طور مداوم به تمرین پرداختند و در پایان نیز ۵ دقیقه با شدت ۵۰ تا ۶۰ درصد VO2max سرد کردند .پس از اتمام دوره تمرین همه حیوانات مورد مطالعه با استفاده از شیوه ی مناسب آسان کشی، کشته و جراحی شدند. سطوح بیان ژ ن های P53، P16 و IL-6 به روش Real time RT-PCR اندازه گیری شد. اطلاعات توسط نرم افزارSPSS ، با استفاده از آزمون شاپیرو_ویلک (جهت بررسی طبیعی بودن داده ها) و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (جهت آزمون فرضیه ها) تجزیه و تحلیل شد. نتایج: در میزان بیان ژن های P53، P16 وIL-6 نسبت به ژن مرجع، بین گروه کنترل و فعالیت استقامتی و فعالیت مقاومتی اختلاف معنی داری وجود دارد (05/0p<). همچنین تفاوت معنی داری در میزان بیان ژن های P53، P16 و IL-6 نسبت به ژن مرجع، بین گروه استقامتی و مقاومتی وجود ندارد (05/0p>). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که 8 هفته تمرین استقامتی و مقاومتی می تواند کاهش معنی داری در میزان بیان ژن های P53، P16 و IL-6در بافت احشایی موش های چاق نسبت به ژن مرجع، در مقایسه با گروه کنترل ایجاد کند. این تغییرات بین دو گروه مقاومتی و استقامتی نیز تفاوت معنی-داری داشتند و تمرینات مقاومتی اثرگذاری بیشتری داشتند.