چکیده: فلوتاسیون مهمترین روش برای فرآوری کانسنگ های مس سولفیدی می باشد. به دلیل پرهزینه بودن و مخاطرات زیست محیطی ناشی از معرف های شیمیایی مورداستفاده در این فرآیند (مانند کلکتورها، کف سازها، تنظیم کننده-های pH، و بازداشت کننده ها)، امکان جایگزینی همه این معرف ها یا حداقل برخی از آن ها توسط روش های محیط زیست دوستی مانند بیوتکنولوژی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یکی از این روش ها، بیوفلوتاسیون با استفاده از باکتری های هالوفیل می باشد. در این پژوهش سه مرحله آزمایش انجام شدند. در مرحله اول، پنج نوع باکتری هالوفیل به عنوان بازداشت کننده های زیستی پیریت و شناورکننده های کالکوپیریت مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمایش‌های بیوفلوتاسیون با استفاده از لوله هالیموند انجام شدند که باکتری‌های Halobacillus sp.، Alkalibacillus almallahensis، و Alkalibacillus sp. عملکرد بهتری در بازداشت پیریت و شناورسازی کالکوپیریت نسبت به سایر باکتری‌ها داشتند. بازیابی بازداشت پیریت هنگام استفاده از آن ها به ترتیب 9/۳۰، 3/30، و 0/34 درصد و بازیابی شناورسازی کالکوپیریت توسط آن ها به ترتیب برابر با ۹/۵۲، ۶/۶۸، و ۷/۵۵ بود که نشان‌دهنده انتخاب پذیری بالای این باکتری‌ها در فلوتاسیون می‌باشد. در مرحله دوم، تأثیر ترکیب این سه نوع باکتری بر بازداشت پیریت و شناورسازی کالکوپیریت نیز مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان دادند که ترکیب هر سه نوع باکتری (3/33 درصد از هر نوع) با هم توانستند پیریت را نسبت به سایر حالت‌ها بهتر بازداشت کنند و مقدار بازیابی پیریت ۵/۲۷ درصد به دست آمد که نسبت به باکتری های تک کمتر بود. همچنین تأثیر عملکرد ترکیب این سه نوع باکتری بر روی شناورسازی کالکوپیریت بررسی شد و بازیابی آن ۶/۷۲ درصد به دست آمد که نسبت به باکتری های تک بالاتر بود. از سوی دیگر با توجه به اینکه مقدار بازیابی کالکوپیریت در تست‌های ترکیب سه باکتری از تست های تک باکتری، و دو باکتری بیشتر بود، می توان نتیجه گرفت ترکیب هر سه باکتری می‌تواند باعث هم افزایی بهتر و بهبود عملکرد آن ها در تست های میکروفلوتاسیون شود. در مرحله سوم، چهار نوع باکتری هالوفیل Halobacillus sp.، Alkalibacillus almallahensis، Marinobacter sp.، و Alkalibacillus sp. برای جایگزینی کف سازها (MIBC و F7240)، بازداشت کننده (گازوئیل)، و تنطیم کننده pH (آهک) در فلوتاسیون مس سولفیدی با استفاده از سلول فلوتاسیون آزمایشگاهی دنور مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که هریک از چهار نوع باکتری فوق به همراه کلکتورهای مذکور به عنوان تنها معرف های شیمیایی (بیوفلوتاسیون + کلکتور) می توانند پیریت را نسبت به حالت بدون باکتری (فلوتاسیون + تمامی معرف-های شیمیایی) بهتر بازداشت کنند. با وجود این، بازیابی کالکوپیریت با استفاده از روش بیوفلوتاسیون کمتر از بازیابی آن با استفاده از روش فلوتاسیون بود. بازیابی بازداشت پیریت در روش فلوتاسیون 6/63 درصد بود که با استفاده از باکتری های هالوفیل Halobacillus sp.، Alkalibacillus almallahensis، Marinobacter sp.، و Alkalibacillus sp. به ترتیب به 7/5، 0/22، 5/28، و 8/20 درصد کاهش یافت. از سوی دیگر، بازیابی شناورسازی کالکوپیریت در روش فلوتاسیون 4/89 درصد بود که با استفاده از باکتری های فوق در روش بیوفلوتاسیون به ترتیب به 8/54، 7/69، 1/55، و 4/67 درصد رسید. .