چکیده: بیماری ADPKD یک بیماری نسبتاً شایع مادرزادی است که بعد از چند دهه خود را بصورت کیستهای متعدد نشان می دهد. به منظور تشخیص مراحل پیشرفت این بیماری می بایست نسبت حجم کلیه به حجم کیست های آن را در تمام برش های یک کلیه محاسبه و میزان کاهش این نسبت را در طی دوره های پیشرفت کیست اندازه گیری کنیم. بدین منظور می بایست کلیه و کیست های موجود در کلیه در تمام برش ها جدا شود. جداسازی کلیه با ترکیب سه روش آستانه گذاری، روش مبتنی بر ناحیه و روش مبتنی بر مدل با در نظر گرفتن ساختار آناتومی انجام می شود. مراحل اساسی در جداسازی کلیه در این روش شامل: استفاده از موقعیت ستون فقرات به عنوان یک منبع؛ پیدا کردن ناحیه کاندیدا برای کلیه بر اساس موقعیت بدست آمده نسبت به ستون فقرات؛ تقسیم برشها به دو دسته برشهای وسط و برشهای ابتدایی و انتهایی؛ بدست آوردن نقطه اولیه برای الگوریتم رشد ناحیه؛ استفاده از الگوریتم رشد ناحیه و کنترل آن با استفاده از ویژگیهایی مانند تعداد پیکسلها و میانگین مقدار پیکسلها و بهبود نواحی کلیه با بهره گیری ازنتایج برش قبل می باشد. روش پیشنهادی بر 333 تصویر از 20 فرد مختلف اعمال شده و مقدار متوسط ضریب تشابه بدست آمده بین جداسازی اتوماتیک و دستی برای سه بیمار (66 برش) 84/91 درصد می باشد. همچنین در ارزیابی کیفی 333 تصویر 8/79 درصد تصاویر نمره A کسب نمودند. در تصویر برداری CT، حاصل انعکاس اشعه X برخورد کرده به بافت کیست وُکسلی با شدت روشنایی کم می باشد. با توجه به این ویژگی، برای جداسازی کیست از روشهای جداسازی بر اساس تصویر پارامتری استفاده می شود. اگر بافت کیست را در ناحیه ای در یک برش بدست آوردیم، همان ناحیه را در برش قبل و برش بعد نیز بررسی می نماییم که آیا بافت کیست است یا خیر. این کار را بدین دلیل انجام می دهیم که کیستها در کلیه به صورت یک توده می باشند بنابر این احتمال وجود کیست در برش های قبل و بعد در ناحیه بدست آمده زیاد می باشد. در نهایت با استفاده از روش Cavalieri slices به محاسبه نسبت حجم کیست به کلیه می پردازیم. از آنجایی که پیکسل ها در تصویر برداری CT حجم های ثابت و تعریف شده ای می باشند، از آنها در محاسبه حجم به روش Cavalieri slices استفاده می نماییم. بدین ترتیب یک نسبت حجم بر حسب تعداد پیکسل بدست می آید.