چکیده: هدف از این تحقیق مقایسه اثر پلاسما جت و پلاسمای تخلیه سد دی الکتریک بر روی ترمیم بافت تاندون می باشد. پارگی تاندون آشیل شایع است و در دهه اخیر بسیار افزایش پیدا کرده است از آنجا که ترمیم این نوع آسیب ها کند صورت می گیرد استفاده از روش های نوین مثل پلاسمای سرد امری ضروری می باشد. پلاسماها را می‌توان برحسب پیکربندی و گاز کاری طبقه‌بندی کرد. با توجه به این طبقه بندی پلاسما جت و پلاسمای تخلیه سد دی الکتریک دوگونه مهم پلاسما هستند که نقش مهمی در درمان ایفا کرده اند. در دو نوع پلاسما فاکتورهای ولتاژ و نوع الکترود در میزان ترمیم موثرند. به منظور دستیابی به بهترین شرایط ترمیم ، هر دونوع پلاسما در ولتاژها 5، 10و 15 کیلو ولت قرار گرفت و سپس الکترودها ی مس، استیل و روی را در هر دونوع پلاسما تعبیه شد. فاکتورهایی مانند طول ، طیف گسیلی ، دما و چگالی ، جریان محاسبه شد و دوزهای استاندارد بر روی بافت تابانده شد. شد نتایج نشان داد که پلاسما در ولتاژهای 5، 10 و 15 کیلو ولت با استفاده از الکترود آلومینیم تشکیل نمی شود. پلاسما جت و پلاسمای FE-DB با الکترود استیل در ولتاژ 5 کیلو ولت تشکیل نمی شود. با افزایش ولتاژ، طول ، دما، چگالی، توان و جریان در پلاسما افزایش می یابد. همچنین این فاکتورها در الکترودهای مس، استیل به ترتیب کاهش می یابد. نتایج نشان دادند روند ترمیم در هر دو پلاسما به یک صورت می باشد ولی میزان بهبودی متفاوت است. پلاسمای تخلیه سد دی الکتریک کاراتر از پلاسما جت می باشد. بیشترین میزان ترمیم در پلاسمای تخلیه سد دی الکتریک با ولتاژ اعمالی 15 کیلو ولت و با الکترود مس مشاهده شد که طیف نشری پلاسما نشان می دهد پیک های جدید اکسیژن و نیتروژن در این پلاسما وجود دارد که در دیگر ولتاژها و الکترودها این پیک ها یافت نشد.