چکیده: یکی از مهم ترین مشکالتی که زبان آموزان در یادگیری زبان انگلیسی با آن مواجه می شوند، مشکل صحبت کردن است. زبان آموزان ایرانی از نظر گرامری توانمند هستند اما از مهارت ارتباطی پایینی برخوردار هستند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر رویکرد آموزش گرامر مبتنی بر گفتمان بر توانایی گفتاری زبان آموزان انگلیسی ایرانی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی انجام شده است. به منظور دستیابی به هدف پژوهش، ۶۰ نفر از زبان آموزانی که در یکی از موسسات زبان مشهد مشغول به تحصیل زبان انگلیسی بودند، انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش گمارده شدند. گروه آزمایش تحت آموزش دستور زبان گفتمان محور قرار گرفتند، در حالی که گروه گواه فقط به روش سنتی آموزش دستور زبان را طی ۸ جلسه آموزشی شامل ۲ جلسه در هفته دریافت کردند. از هر دو گروه پیش و پس آزمون گرفته شد. برای این منظور آزمون اسپیکینگ آیلتس استفاده شد. داده های جمع آوری شده از مطالعه با استفاده از آزمون تی زوجی و مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج مطالعه نشان داد که تفاوت معنی داری در عملکرد دو گروه در وجود دارد. نتایج این مطالعه می تواند پیامدهای قابل توجهی برای محققان، معلمان، P> صحبت کردن در سطح 05.0 طراحان مواد آموزشی و تربیت کنندگان معلمان در دوران فعالیت حرفه ای آنها داشته باشد.