چکیده: یکی از شاخص ترین و با اهمیت ترین فضاهای عمومی در شهرهای امروزی خیابان ها هستند. بی میلی به حضور و تعامل با خیابان ها به وضوح به سطح کیفی پایین و عدم طراحی درست بر اساس خواست ها و نیاز های شهروندان مربوط بوده، و ضرورت حل این مساله در تمامی خیابان های شهری بدیهی می باشد. تجربة دورة قرنطینه و همچنین رعایت فاصله گذاری اجتماعی از جمله مواردی بود که سبب بازاندیشی در مورد نحوة شکل دهی خیابان ها همسو با شرایط جدید بود، بدین منظور هدف از این پژوهش ارتقاء انعطاف پذیری وسرزندگی فضاهای عمومی شهری با هدف افزایش پایداری اجتماعی در دوران شیوع بیماری همه گیرکرونا می‌باشد. همچنین روش نمونه گیری در این پژوهش شامل دوبخش است، در بخش اول برای ساختن آزمون به ازای هر آیتم تقریبا یازده نفر انتخاب شد. سپس با توجه به نرم افزار GPOWER، روش آماری رگرسیون، در سطح خطای 01/0 درصد، شش عامل پیش بینی، توان آزمون99 درصد،147 نفر انتخاب شد. اما به دلیل اینکه روش آزمون سازی حجم بیشتری داشته(308نفر)، به عنوان نمونه و ملاک قرار گرفت، و بین این تعداد شهروند پرسشنامه توزیع شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها از طریق همبستگی و رگرسیون، معادلات ساختاری در نرم افزار Lizrel,Spss انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد، خیابان احمدآباد با امتیاز پایداری اجتماعی(97/2) و انعطاف پذیری(95/2) شرایط تقریبا متوسطی دارد؛ و با امتیاز سرزندگی(36/2)،سرزنده نمی باشد. نتایج نشان می دهد، با تقویت و ارتقا شاخص سرزندگی و انعطاف پذیری، فضای عمومی از حالت خاموش خارج می شود و به فضایی پایدار از لحاظ اجتماعی می توان دست یافت.