چکیده: سرطان امروزه جزو یکی از خطرسازترین بیماری‌های انسان به شمار می‌آید و از عوامل مهم مرگ‌ومیر بشر به حساب می‌آید که راه درمان آن به یکی از سه روش جراحی، پرتودرمانی و شیمی درمانی محدود می‌شود. پرتودرمانی در سال‌های دور توسط دستگاه‌هایی که همچنان در اختیار بخش پرتودرمانی بیمارستان‌های سراسر ایران قرار دارد انجام می‌شد. در سال‌های اخیر روش‌های دیگری برای درمان سرطان به روش پرتودرمانی به وجود آمده‌اند که از فناوری پیشرفته‌تری برخوردار هستند. دستگاه گامانایف در روند درمان تومورهای ناحیه جمجمه روند درمان سریع‌تری را نسبت به دستگاه پرتودرمانی به خود اختصاص داده است. با تولید دستگاه سایبرنایف بسیاری از نواقص مربوط به دستگاه‌های قدیمی پرتودرمانی و حتی دستگاه گامانایف برطرف شده و کمک شایانی به بیماران سرطانی از نظر شیوه درمان، زمان و هزینه شده است. در این پایان‌نامه تلاش بر آن شده است تا مقایسه‌ای بین میزان دز دریافت شده در نقاط دور و نزدیک به منبع پرتو در دستگاه پرتودرمانی و سیستم گامانایف و همچنین نقاط مربوط به بافت سالم و سرطانی در ناحیه جمجمه صورت گیرد تا مشخص شود کدام‌یک از دستگاه‌های پرتودرمانی ضمن تابش حداکثری به بافت سرطانی، زیان کمتری برای بافت‌های سالم اطراف دارند. پس از انجام شبیه‌سازی مشخص گردید دستگاه پرتودرمانی به جهت تابش یک‌سویه تمرکزی بر روی ناحیه سرطانی ندارد. دستگاه گاما نایف با داشتن ۲۰۱ منبع پرتو در جهات مختلف گزینه مناسب‌تری نسبت به دستگاه پرتودرمانی هست؛ اما در سیستم گامانایف با کاربردی فقط در ناحیه جمجمه روبرو هستیم و نیاز ما برای درمان بافت‌های سرطانی در نواحی دیگر بدن را مرتفع نمی‌سازد. سیستم سایبرنایف بسیاری از نواحی بدن را در مواجهه با سرطان پوشش می‌دهد و به دلیل داشتن بازوی رباتیک و تابش پرتو در جهات مختلف باعث می‌شود تا میزان دز دریافتی در بافت سرطانی به حداکثر و در نواحی دیگر به حداقل میزان خود برسد. سیستم سایبرنایف با اجرای برنامه‌ای از پیش طراحی شده با تابش پرتو از زوایای مختلف بر روی بافت سرطانی موجب می‌شود بافت سالمی که بین منبع پرتو و ناحیه سرطانی قرار می‌گیرد میزان دز کمتری را دریافت کند؛ با این کار هم تومور سرطانی نابود می‌شود و هم بافت اطراف تومور سالم می‌ماند.