چکیده: این پایان نامه به بررسی اثربخشی دو شکل متمایز بازخورد اصلاحی نوشتاری (WCF)، حاشیه ای و کدگذاری شده، بر اضطراب نوشتن زبان آموز زبان انگلیسی می پردازد. علیرغم تحقیقات گسترده در مورد انواع بازخورد، شکاف قابل توجهی در درک اینکه چگونه این روش ها بر اضطراب نوشتن زبان آموزان تأثیر می گذارد، وجود دارد. این پژوهش با روش شبه آزمایشی، شامل دو کلاس 20 نفره از دانش‌آموزان به‌عنوان دو گروه آزمایشی بود که به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و یکی از گروه ها برای دریافت بازخورد حاشیه‌ای انتخاب و برای گروه دیگر، تصمیم به استفاده از بازخورد کدگذاری شده برای تکالیف نوشتاری آنها گرفته شد. جمع آوری داده های این پژوهش 10 جلسه به طول انجامید. داده های کمی با استفاده از مقیاس اضطراب قبل و بعد از مداخله جمع آوری شد. یافته‌ها نشان داد که هر دو شکل بازخورد در کاهش اضطراب نوشتن یادگیرنده مؤثر بوده و یک محیط یادگیری حمایتی را تقویت می‌کند که بهبود مهارت‌های نوشتاری را تشویق می‌کند، در حالی که بازخورد نوشتاری کدگذاری شده برای انجام این کار مؤثرتر بود. پیامدهای این مطالعه نشان می‌دهد که مربیان می‌توانند بدون ترس از تشدید اضطراب دانش‌آموز، هر یک از روش‌های بازخورد را با اطمینان اجرا کنند، بنابراین تجربه یادگیری مثبت‌تری را ترویج می‌کنند. علاوه بر این، این تحقیق اهمیت در نظر گرفتن عوامل عاطفی در یادگیری زبان و پتانسیل بازخورد را برای خدمت به عنوان ابزاری برای نه تنها افزایش مهارت نوشتاری، بلکه همچنین کاهش اضطراب یادگیرنده برجسته می‌کند.