چکیده: یکی از دشواری‌های زندگی در شهرها یافتن فضایی است که شامل همه‌ی جنبه‌های لازم برای زندگی جمعی و فردی باشد. طرح و ساختار محیط کالبدی با توجه به تاثیرگذاری آن بر شیوه‌ی ‌زندگی ‌افراد ساکن در آن، مورداهمیت قرار دارد. در هر فرد نسبت به محیط ‌زندگی برخوردار از معنا و هویت خاص خود، احساسات عاطفی مانند تعلق می‌تواند شکل بگیرد. از علل حذف مفهوم حس تعلق مکانی از محیط شهرها می‌توان به افزایش جمعیت شهرها، نحوه‌ی پاسخ‌دهی به نیازهای آن‌ها، گسترش صنعت و شهرنشینی و تمرکز بر عملکردگرایی اشاره کرد که نبود آن مشکلاتی مانند بی‌مسئولیتی نسبت به محل زندگی، افزایش بزهکاری در محل و مهاجرت را به‌دنبال دارد. احساس تعلق به مکان به‌عنوان یکی از معیارهای ارزیابی محیط‌های باکیفیت تلقی می‌گردد که ویژگی‌های کالبدی محیط، نقش مهم و موثری را در شکل‌گیری آن دارا می‌باشند. هدف از انجام این‌پژوهش، بررسی تاثیر محیط بر احساس تعلق مکانی در محلات می‌باشد. تحقیق از نوع پیمایشی بوده، جمع‌آوری داده‌های نمونه از طریق توزیع پرسشنامه در محل صورت‌گرفته و جامعه پژوهش افراد بالای 18سال محلات 10 و 16 شهرستان شاهرود را شامل شده‌است که حجم اولیه‌ی نمونه برای هر محله 200 نفر و تعداد نمونه‌های باقی‌مانده‌ی نهایی از محله‌ی 10، 178 نفر و از محله‌ی 16، 168 نفر می‌باشند. تحلیل داده‌های آماری به روش مدل‌سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئیPLS-SEM)) و استفاده از نرم‌افزارهای IBM SPSS Statistics 26 و Smart PLS V4، جهت تحلیل‌های اولیه و نهایی صورت گرفته‌است. روایی صوری پرسشنامه توسط تعدادی از اساتید دانشگاه و پایایی اولیه‌ی آن به‌وسیله‌ی ارزیابی آلفای کرونباخ(با مقدار مطلوب 930/0) تایید شد. براساس یافته‌های نهایی، تاثیرگذاری مستقیم و معنادار هریک از سازه‌های دسترسی به امکانات، امنیت و فرصت‌های تفریح و فراغت به‌عنوان عوامل محیطی بر سازه‌ی احساس تعلق به مکان تایید گردید و سازه‌های فرصت‌های تفریح و فراغت و امنیت به‌ترتیب نسبت به سازه‌ی دسترسی به امکانات بر سازه‌ی احساس تعلق به مکان از تاثیرگذاری بیشتری برخوردار بودند. متغیرهای جمعیت‌شناختی تاثیر معناداری را به‌عنوان متغیر تعدیلگر در روابط به‌دست‌آمده دارا نبودند. براساس نتایج پژوهش، راهکارهایی به‌منظور افزایش احساس تعلق به مکان در محلات پیشنهاد شده‌اند.