چکیده: تمرین با وزنه از بخش‌های مهم آمادگی جسمانی است، اما با خطرات قابل توجهی از آسیب‌های ورزشی همراه می‌باشد. عوامل مختلفی از جمله فرکانس بالای تمرین، ریکاوری ناکافی و فشار ناشی از خستگی می‌توانند باعث بروز آسیب در بین تمرین‌کننده‌های با وزنه شوند. علاوه بر این، عوامل روان‌شناختی مانند اعتیاد به ورزش، هویت ورزشکاری، اشتیاق به ورزش و تصویربدنی نیز در افزایش خطر آسیب نقش دارند. هدف این مطالعه شناسایی عوامل خطر مرتبط با مشخصات فردی، نیمرخ تمرینی و سابقه آسیب قبلی در بروز آسیب‌های ورزشی در بین تمرین‌کننده‌های با وزنه، با تمرکز بر عوامل روانشناختی برای ارائه راهبردهایی جهت کاهش خطر آسیب و ترویج شیوه‌های ایمن‌تر تمرینی است. این مطالعه به‌صورت یک تحقیق کوهورت آینده‌نگر نه‌ماهه بر روی 381 تمرین‌کننده با وزنه (میانگین سنی 6/8 ± 9/31 سال؛ قد 5/9 ± 8/168 سانتی‌متر؛ وزن 3/76 ± 38/19 کیلوگرم؛ 2/62 درصد زن) انجام شده‌است که داده‌های آنها از طریق پرسشنامه‌‌های آنلاین شامل اطلاعات دموگرافیکی، نیمرخ تمرینی، سابقه آسیب قبلی و عوامل روانشناختی جمع‌آوری شد. آسیب‌های ورزشی طی 9 ماه از تاریخ 15/8/1402 تا 15/6/1403 هر دو هفته یکبار ثبت و میزان آسیب به ازای هر 1000 ساعت تمرین محاسبه شد. از رگرسیون لجستیک برای تجزیه و تحلیل داده ها، گزارش نسبت شانس (OR) و فاصله اطمینان %95 (CI) برای شناسایی عوامل خطر پیش‌بینی‌کننده آسیب استفاده شد. در این مدت، 05/22% از تمرین‌کننده‌ها دچار آسیب شدند که شایع‌ترین نواحی آسیب‌دیده شامل کمر (2/24%)، شانه ها و گردن (38/%20) و زانوها (6/16%) بودند. نتایج نشان می‌دهد که سابقه آسیب قبلی، اشتیاق وسواسی، اعتیاد به ورزش و حضور شریک تمرینی از پیش‌بینی‌کننده‌های مهم خطر آسیب هستند (001/0= p،4/27=(1)χ2). همچنین، آسیب‌های قبلی خطر آسیب‌های جدید را 74/3 برابر افزایش داد، اشتیاق وسواسی تا 73% و اعتیاد به ورزش تا 12% خطر آسیب را بالا ‌برد. جالب این‌که حضور شریک تمرینی خطر آسیب را تا 70% کاهش داد. این مطالعه نشان می‌دهد که توجه به عوامل روان‌شناختی، به ویژه اشتیاق وسواسی و اعتیاد به ورزش، در پیش‌بینی خطر آسیب مؤثر است و در راهبردهای پیشگیری از آسیب باید به این جنبه‌ها توجه کرده و تمرین‌کننده‌ها را به تمرین با شیوه‌های ایمن‌تر مانند حضور شریک تمرینی تشویق کنند.