چکیده: دیدگاههای نظری مجموعه ی وسیعی از روش های ارزیابی را برای مسؤلین ارزیابی ارایه میدهند. از طرفی دیگر، سیستم ارزیابی محلی تعداد محدودی از روش های ممکن را به رسمیت می شناسد. این مجموعه ی انتخابی است که رفتار اساتید را تعیین و تحدید میکنند. با استفاده از روش نمونه گیری و تحلیل داده های نظریه ی زمینه ای، این تحقیق ارزیابی عملکرد آموزشی اساتید دانشگاه را مورد کنکاش قرار می دهد. این کنکاش شامل برداشت اساتید از معیارهای ارزشیابی (شرایط)، نحوه ی برخورد اساتید با این معیارها ( عمل)، و تآثیر شرایط و نحوه ی تدریس بر زنده گی حرفه ای اساتید (عواقب) می باشد. یافته ها نشان می دهد که ارزیابی دانشجویان از تدریس انعکاسی از چهار سری محدودیت می باشد: محدودیت های یادگیری، محدودیت های محیطی، محدودیت های اجرایی و محدودیت های تدریس. شیوه ی ارزیابی کنونی بین این چهار سری محدودیت تفکیکی قایل نیست و اساتید را مسؤل تمام محدودیت ها می داند. این امر باعث نا رضایتی شغلی اساتید شده است. بی شک با کنترل وبه حد اقل رساندن تآثیر محدودیت های یادگیری و محدودیت های محیطی، ارزیابی نمای واقعی تری از عملکرد آموزشی اساتید ارایه خواهد داد و بازخورد حاصل باعث بهبود تدریس و رضایت شغلی خواهد شد.