در جلسه اول اردیبهشت با موضوع ارتباط دانشگاه با صنعت چه گذشت؟ بخش اول

دوشنبه ۸ اردیبهشت ۱۳۹۳- ۲۳:۵۶:۳۱

جلسه ارتباط دانشگاه با صنعت با حضور سرپرست، اعضای هیات علمی و تعدادی از مدیران دانشگاه شاهرود، دوشنبه اول اردیبهشت ماه جاری برگزار گردید. اعضای هیات علمی و کارشناسان این حوزه در دیدار با سرپرست دانشگاه شاهرود، به مشکلات و راه حل های موجود در بحث ارتباط با صنعت پرداختند.

به دلیل اهمیت موضوع ارتباط دانشگاه با صنعت و لزوم پیگیری و دیده شدن پیشنهادات اعضای هیات علمی و کارشناسان محترم در این جلسه و همچنین تاکید سرپرست دانشگاه بر بهبود مستمر سیستم،  روابط عمومی دانشگاه در یک اقدام ابتکارانه بر آن شد تا متن صحبت ها و پیشنهادات شرکت کنندگان را منتشر کند تا مقدمه ای بر پیگیری مشکلات در حوزه ارتباط با صنعت باشد.

در ابتدای این جلسه، دکتر بهزاد تخم چی، مدیر ارتباط با صنعت دانشگاه به تشریح چالش های ارتباط دانشگاه با صنعت پرداخت و در مورد آیین نامه ها و اساسنامه های موجود، توضیحاتی ارائه کرد. بحث های مالیاتی، کسورات قراردادها، انواع قراردادها، نحوه نوشتن پروپوزال برای گرفتن پروژه و مقدمه ای در مورد شرکت های دانش بنیان و آیین نامه های آن از جمله مواردی بود که مدیر ارتباط با صنعت دانشگاه به آن اشاره کرد.

متن صحبت شرکت کنندگان به شرح ذیل است:

دکتر فاتح: خیر مقدم و خوش آمد عرض می کنم. میلاد فاطمه زهرا (س) و روز زن را به ویژه به خانم هایی که در جلسه حضور دارند تبریک عرض می کنم. در این جلسه از صحبت های شما دوستان در مقوله آسیب شناسی، در رابطه با نحوه مدیریت، نحوه ارتباط با صنعت، نحوه عقد قراردادها،  استفاده کنم. بحث ضرورت ها را خودتان اطلاع دارید بهتر است اگر راه حل و ایده ای در این خصوص باشد ارائه نمایید. ممنون می شویم و استفاده می کنیم.

دکتر نظری : با توجه به اطلاعاتی که بنده دارم و با توجه به شرکت دانش بنیانی که تاسیس کردیم تعریفی که از شرکت دانش بنیان دارم تشکیل یک تعاونی دانش بنیان است، یعنی یک عده از اعضای هیات علمی دانشگاه با یکسری افرادی که مدارک مختلفی دارند دور هم جمع می شوند و یک اساس نامه ای دارد که امضا می کنند، بعد از آن شرکت تعاونی تشکیل می شود. سوال بنده این است که این شرکت تعاونی دانش بنیان چه تفاوتی با شرکت های دانش بنیان دانشگاهی دارد؟ چه تشابه ها، چه مزیت و معایبی دارد و این اگر یک شرکت دانشگاهی دانش بنیان است، اساس نامه، آیین نامه، نحوه تشکیل اش، و روال اجرایی آن چطور است؟

دکتر درخشان: آقای دکتر (خطاب به سرپرست دانشگاه) در بررسی که جناب عالی انجام دادید، الگوی ما دانشگاه (نام یکی از دانشگاه های کشور) است. با توجه به اینکه ما در دانشگاه، دانشکده های غیر صنعتی هم داریم و ماهیت آنها با هم فرق می کند، تقاضا دارم در تدوین آیین نامه ها، دانشکده های دیگر هم ببینیم، ما وزارت نفت را داریم که یک بودجه ی پژوهشی دارد که اجبارا از طرف دولت باید صرف پژوهش بکند. اگر اجبار نداشته باشد، این بودجه را صرف نمی‌کرد. بنابراین بعضی از دانشکده ها از این بودجه پژوهش محروم هستند. این باید در بودجه بندی دانشکده ها در نظر گرفته شود. دانشکده کشاورزی هیچ بودجه ای را ندارد، خواهش می کنم تفاوت ها را در آیین نامه ها و دستور العمل ها ببینیم.

دکتر عامریان: چند نکته، شما فرمودید قرارداد های آموزشی - پژوهشی معاف از مالیات است، در حالی که ما داریم پرداخت می کنیم. پیشنهاد پرداخت بالادستی به دانشکده ها خیلی نکته تشویقی است. من فکر می کنم اگر شما بتوانید، ارتباط تشدیدی با این حوزه ها (حوزه های مختلف) داشته باشید و ببینید که دانشگاه در هر محوری چه می خواهد بکند. اگر بخواهیم به دانشگاه دانش بنیان تبدیل شویم باید امکاناتی را برای عضو هئیت علمی فراهم کنیم.

ما در دانشگاهمان، هم در هئیت اجرایی و هم در جاهای دیگر تاکیدمان براین است که واحد (استاد) پر باشد، ما باید اگر چه که هئیت علمی آموزشی است،  (هیات علمی) را به سمت پژوهش سوق دهیم، که اگر شما قرار داد ببندید و کار خارج از دانشگاه کنید، این کار معادل یک واحد درس است. بهتر است در ارتقاء و ترفیع اینها را ببینید، این هئیت علمی را به کار تشویق می کند و آن زمان، دانشگاه دانش محور را خواهیم داشت. من فکر نمی کنم مشکلات بیشتر مالی باشد، بیش تر زمینه هایی است که خودمان ایجاد کردیم. هئیت رئیسه محترم خصوصا دکتر فاتح که نگاه ویژه به این بخش دارند، ما دانشکده هایی داریم که ممکن است صنعتی نباشند، اما کارهایی متفاوت می توانند انجام دهند. خواهش می کنم قراردادهایی پیاده شود که دانشگاه دانش محور  باشد.

 دکتر معروضی: دانشگاه نسل سوم یا نسل چهارم آیا در کشور ما تا به حال شکل گرفته؟ کجاها موفق بود تا ما الگو بگیریم؟ بحث آموزش نباید مغفول بماند، ما کار آفرینی نباید کنیم، ما باید کار آفرین تربیت کنیم، ما اشتباه نگیریم که دانشگاه قراره کار مهندسی بکند، ما باید مهندس پرورش دهیم که برود شرکت ایجاد کند. یکی در حوزه نفت کار می کند، یکی معدن کار می کند، اما الان جوی پیش آمده که من فکر می کنم توقع اینه که دانشگاه عصای جادویی دارد و همه ی ارگان های مملکت از ارتش و امور نظامی و ...توقع دارند که ما مشکلات آن ها را حل کنیم. چنین چیزی نیست. ما خودمون هم می دانیم که ما همچنین آدمی نیستیم، ما ظرفیت محدودی داریم، ما باید در جایگاه خودمون حرکت کنیم و توقع از خودمان هم محدود باشد. در تهران چون اساتید همگی شرکت مهندسی دارند، می تواند پروژه بگیرد.

جدا می گویم کمتر از ده درصد پروژه هایی که به نام دانشگاه گرفته می شود، در دانشگاه انجام نمی شود، دانشگاه (نام یکی از دانشگاه های کشور) استادش در دانشگاه نیست. اگر قرار است به آن شکل باشیم، امکانات به ما ابلاغ کنند تا شرکت مهندسی تاسیس کنیم و کارمان را انجام دهیم. از آن طرف، آیین نامه ساختید که چهار روز موظفید بیایید و یا زمزمه شده که کارت بکشیم. از طرفی، توقع دارید تمام مشکلات مملکت به دست ما حل بشود، ما تکلیف را نفهمیدیم. اگر قرار است من شرکت مهندسی بزنم و کار مهندسی بکنم، به من بگویید که دو روز بیا تدریس کن. اگر من وظیفه تربیت مهندس را دارم باید برم دنبال کار اصلی خودم، چه توقعی هست که آب و فاضلاب ببینم مشکلش چیست؟ فکر نمی کنم این جوی که الان به وجود آمده در شان دانشگاه باشد، دولت باید برنامه ریزی داشته باشد. بودجه ی پژوهشی مناسب به دانشگاه ها بدهند و ما متناسب با آن پروژه های آینده نگر تعریف کنیم .

دکتر کرمی: چه کنیم که سهم دانشگاه ما هم بالا رود؟ تشویقی راه های مختلفی دارد. یک راه این است که در بحث پرداخت ها اذیت نشویم. واقعا این ها دیده نشده است. ما مواردی داشتیم که طرف طرح های دانشگاهی و ملی داشته، پرونده اش هم خیلی غنی تر از دیگران بوده، می بینیم از لحاظ کیفیت تدریس جزء 5 تا 6 نفر اول بوده و چندین طرح بیرون داشته، اما در ارتقاء، زیاد مورد نظر نبوده. مثلا ما مبالغی رادر زمستان پرداخت کردیم اما هنوز به دستمان نرسیده است. اگر بشود قضیه پرداخت ها را آسان تر کرد. مطلب دیگر در رابطه با هزینه های پرسنلی، قبلا به ما گفتند برای اینکه راحت باشد (حوزه پژوهشی خواست)، همه (هزینه ها) را پرسنلی بزنید، در حالی که همه هزینه ها پرسنلی نیست و ما داریم ده درصد مالیات را پرداخت می کنیم.

دکتر کامکار روحانی: من به این امید صحبت می کنم که مفید فایده باشد. خدمت شما عرض کنم قوانین خوبه، اما در عمل به مشکل برمی خورم. نکته ی اولی که می شود در این قرارداد دید این است که وقتی قرارداد منعقد می شود، پیش پرداختی می گیرد، به هر حال کار فرما انتظار دارد کارسریع انجام بشود (که انجام نمی شود)، تا پیش پرداخت را بگیریم و تا کار شروع شود، طول می کشد. اگر این قانون برقرار بشود که از بودجه ی پژوهشی معادل همون پیش پرداخت، همون روز پرداخت شود. درسته که به صورت تئوری (کار با دانشگاه) بهتر است، اما اکثر آن هایی که من با آنها برخورد داشتم می گویند نمی شود ما با دانشگاه ها قرار داد نبندیم و اگر شرکت (طرف قرارداد) باشد بهتر است.

این قدر قوانین سفت و سخت، که برای مثال یک روز در طی دو ماه که از ترم گذشته غیبت کردیم، گفتند چرا غیبت داشتید؟ دانشگاه باید به سمتی برود که در این مسائل انعطاف پذیر باشد. در مسائل و قوانین دیگر هم همین طور. دانشگاه یک بروکراسی داره که این جالب نیست و مشکل ایجاد می کند در انجام پروژه ها.

دانشگاه یک سازمان حقوقی بسیار بسیار ضعیف دارد در مقابل شرکت ها و سازمان های بیرونی. ما دو تا از پروژه هایمان به مشکل برخورد، پروژه ای که طبق قرار داد انجام دادیم و کار را شرکت از جای دیگه ای گرفته بود. کاری که ما بهشان تحویل دادیم، گفتیم طبق قرارداد فیمابین است. آن ها گفتند: درسته، اما ما ارائه به بالاتر دادیم، از ما نپذیرفتند، چون قرارداد آن ها با ما تفاوت داشت. دانشگاه هیچ کاری نتوانست بکند. یعنی یک وکیل حقوقی یک کسی که بتواند پیگیر باشد نبود.

در عمل که پیش می رویم انتظار داریم این مشکلات رفع شود. دانشگاه در (هر) شرایطی که قرارداد می بندد و به مشکل برمی خورد، مشکل را دنبال کند. دانشگاه باید به صورت فعال این مشکلات را پیگیری کند .

یکی از اعضای هیات علمی: ما در بحث ارتباط با صنعت مشتاق بستن قرار داد هستیم، اما بعد از آن پیگیری ها خیلی جدی انجام نمی شود، بنده کاملاً‌ موافق هستم که یک بخش حقوقی، بخشی که پیگیر مسائل در اختلافات باشد ایجاد گردد تا مطالبات مجری واقعی که اعضای هیات علمی هستند به سرانجام برسد. آقای دکتر (خطاب به سرپرست دانشگاه) شما به طور مشخص در جریان هستید که در رابطه با کدام پروژه ها صحبت می کنیم، یک سال است که یک پروژه ارتباط با صنعت نامه اختتامیه اش و صحت انجام آن توسط سازمان یا شرکت خصوصی به دانشگاه داده شده است، ولی از همه ی قرارداد بیمه و مالیات کسر کردند، و ما برای اینکه حسابش دست ما برسد، مجبور شدیم افرادی را در این خصوص بفرستیم، ارتباط برقرار کردن با مدیر عامل شرکت های بزرگ سخت است، و ما هم مجری اول نیستیم، و با وجود اینکه در قرارداد اولیه معاونت محترم پژوهشی عنوانشان ذکر شده است، وقتی وارد عمل می شویم می گویند ما با شما طرف نیستیم. خواهش من این است که این موضوع را خیلی جدی تر پیگیری کنیم، اگر به واقع در اختلافاتی که پیش می آید حق با هیات علمی شماست، به واسطه ی قراردادهای بعدی که منعقد می شود حق هیات علمی پایمال نشود و دانشگاه اگر قرار است اصول را بپذیرد، امتیاز هیات علمی را کسر نکند. متشکرم.

یکی از اعضای هیات علمی: بنده طرف صحبتم بیشتر جناب آقای دکتر فاتح هستند، به هر حال ایشان تازه تشریف آوردند و بعضی از این موارد در گذشته بوده و امیدواریم دوستان ما در آینده به بخشی از آن که به مشوق های دانشگاه بر می گردد توجه کنند. آقای دکتر اگر قرار است که دانشگاه شاهرود بتواند خارج از دانشگاه هم فعال حضور داشته باشد، بهترین بخش تبلیغی آن به اعضای هیات علمی برمی گردد، قبلاً ‌بنده شاهد آن بودم که در تهران در جلسات مختلفی حضور پیدا می کردیم، اما برای ما حق ماموریت هم قائل نمی شدند، چه برسد به ماشین دادن، و می گفتند: شما برای سازمان دیگری فعالیت می کنید، اما ما در اصل از طرف دانشگاه شاهرود در آنجا حضور پیدا کردیم، اگر اعضای هیات علمی با یک ویژگی بهتری در آن جلسات حضور داشته باشند، می توانند از آن سازمان مربوطه استفاده هایی را ببرند. من در کل می خواهم بگویم همکاری دانشگاه با اساتید بسیار مهم است، زیرا من شناخت کافی نسبت به شما دارم و می دانم که شما کرامت اعضای هیات علمی را خواستار هستید. یعنی اگر کرامت من حفظ شود، من هم قطعاً می توانم برای دانشگاه شاهرود آورده ای داشته باشم. گاهی اوقات دوستان ما الزاماً نیاز به مجری بودن خودشان نیست، اما پتانسیل این را دارند که رایزنی کنند و همزمان کارهایی هم انجام دهند، و نیاز است هیات علمی که توانسته چنین کاری را انجام دهد، دیده شود و این در اختیارات دانشگاه است، در این صورت هیات علمی می تواند کوشا در این زمینه وارد شود.

بخش دیگری که خدمت شما عرض می کنم این مساله است که: دانشگاه ها کارکردهایشان به سه شکل است، آموزش ، پژوهش و مشاوره می باشد.

در دانشگاه های بزرگ دنیا آموزش و پژوهش بعد از مشاوره قرار می گیرد، یعنی مشاوره است، حالا می‌تواند مشاوره تحقیقاتی، خدماتی، آموزشی و ... باشد. دانشگاه شاهرود برای اینکه در ده سال آینده پویا باشد باید بخش بازاریابی را فعال گردد، و این بخش بازاریابی می بایست در تمام شاخه ها حضور فعال داشته باشد.

بازاریابی به این معنی که واحدی ایجاد کنیم و یک فرد آنجا بگذاریم، یعنی بهترین فرد، کسی که حداقل در رده رئیس دانشگاه باشد، در این جایگاه قرار گیرد و حداقل دید بازاریابی داشته باشد تا بتواند در این زمینه وارد شود.

بخش دیگری که باید به آن اشاره کنم این است که، هیئت رئیسه محترم دانشگاه با توجه به راهبردی که آقای دکتر فاتح دارند به نظر بنده هیچ ایرادی ندارد که شخصاً ‌در صنایع استان حضور یابند و این نشان دهنده کوچکی رئیس دانشگاه نیست. طرف وقتی با رئیس یک دانشگاه ملاقات کند، با او صحبت خواهد کرد و در این صورت طرف مجاب به انجام کار می شود. من فکر می کنم در این زمینه تمام هیات رئیسه باید فعال باشند، متاسفانه در طول سال های مختلف فکر می کردیم که بایست پول ها را از وزارت خانه بگیریم و بیشترین رفت و آمد با وزارت خانه بود و کمترین با صنعت، این مساله را دوستان باید مورد توجه قرار دهند.

آقای دکتر رمضان زاده: اگر مواردی که دوستان پیشنهاد دادند در یک برنامه یک ساله مد نظر قرار گیرد و با توجه به آسیب شناسی هایی که صورت گرفت، قطعاً‌ ثمراتش محسوس خواهد بود. دوستان به نکات خوبی اشاره کردند، متاسفانه مجال تنگ است برای مفصل صحبت کردن، اما چند نکته را عرض کنم من فکر می کنم که ماحصل موارد می تواند به این سمت برود که ما نمی خواهیم شان دانشگاه پایین بیاید، ملاک ما علاوه بر دانشگاه های پیش روی کشور دانشگاه های پیش روی دنیا است، دوستانی که تجربه تحصیل در خارج از کشور را داشتند، اذعان می کنند که این اتفاق در سطح بالا است و می توان گفت معرفی توانمندی ها از جایگاه اعضا هیات علمی نمی کاهد. من فکر کنم دانشگاه در دو حوزه می تواند کمک کند، حوزه ای که بسیار مهم است قبل از اخذ پروژه می باشد. بنده پنج سال و نیم توفیق خدمت در دانشگاه را دارم. شاید سه سال اول تلاش هایی که کردیم منجر شد، برای طرح های پژوهشی که بحث ذخیره سازی مواد را در بر داشت. کنفرانس های زیادی برگزار کردیم که لیست آن در دفتر ارتباط با صنعت قابل اخذ است و بالغ بر بیست طرح پژوهشی مطرح شد، اما این تلاش ها حمایت سطح عالی دانشگاه را به همراه نداشت، گرچه مطلع شدیم این طرح به صورت طرح کلان ملی مصوب می شود، در آن مرحله هم ملتمسانه درخواست کردیم که کمک کنند، ما بالاخره به عنوان عضو هیات علمی دانشگاه برای معرفی این پتانسیل و این ظرفیتی که در دانشگاه است زحمت زیادی کشیدیم. اما متاسفانه حمایت لازم را نداشتیم و نهایتاً دانشگاه تهران طرح کلان ذخیره سازی که یکی از 27 یا 28 طرح کلان ملی را که شورای عالی تصویب کرد، برنده شدند و به لطف خدا در حال انجام آن هستند. اینکه حالا چطور شد، من بحثی ندارم، در قسمت اخذ پروژه قطعاً موارد زیادی می تواند مطرح باشد که دوستان اشارات زیادی داشتند. بحث حمایت های مالی باید مد نظر قرار گیرد.

من به عنوان مجری چند طرح پژوهشی بودم. احساس می کنم همه ی بار این مسئولیت به عهده ی من است که من بروم تایید فنی را بگیرم، تازه رسید واریز وجه را هم بگیرم. بعداً دانشگاه برای این پرداخت اقدام بکند.

گلایه مندی هایی هم می تواند وجود داشته باشد، به فرض من الان باید در این جلسه بشنوم که می توانست در واقع به جای ده درصد، سه درصد (مالیات) باشد، در صورتی که شاید در طرح پژوهشی ما هفتاد درصد دوستانی که بودند، از خارج این دانشگاه هستند.

اولاً  مقداری نگاه به این سمت برود که می تواند به بهترین نحو ممکن قوانین اطلاع رسانی شود، دوماً می تواند به صورت کتابچه در بیاید و کمک شود. همان طور که ما برای خیلی از چیزها کتابچه داریم و سالی یک بار هم آپدیت می شود. چون با زحمت و تاخیر زیاد، پولی می خواهد پرداخت شود چرا باید پولی مازاد از یک چنین پروژه ای کسر گردد. خدمت شما عرض کنم که من فکر می کنم که دانشگاه می تواند کمک خیلی زیادی بکند. اینجا نمی خواهم از مسئولین گلایه کنم، اما لااقل به عنوان یک شخص، افراد را می شود به دو دسته تقسیم کنیم: یا افراد دارای انگیزش کافی هستند، و خودشان به عنوان موتور محرک حرکت می کنند و دیگران را با خود همراه می کنند و یا افرادی هستند که می گویند فقط همین کاری که انجام میدهیم (کافی است) و چرا سری که درد نمی کند دستمال ببندیم!‌ اصلاحاتی که دوستان اشاره کردند شاید بشود در یک جمله این طور بیان کرد: اصلاح قوانین و آیین نامه ها با یک نگاه تسهیل گرانه، نه اینکه خلاف قانون باشد و بتواند افرادی که انگیزه کافی دارند و توانایی هایی را دارند، آن توانایی ها به ظهور برسد، آنهایی هم که توانایی دارند ولی در واقع بی تفاوت اند، به این سمت بیایند، اما حقیقتش صادقانه بگویم آقای دکتر در این پنج سال و نیم شاید احساس می کنم بهتر است لااقل از افراد گروه اول نباشیم و در گروه دوم باشیم، یعنی اینکه قوانین و مقررات علی رغم مساعدت های خیلی زیادی که مسئولین کردند برآیندش این شده که یک نفری که انگیزه کافی داشته می گوید رها کنیم، و برویم دنبال کاری خارج از دانشگاه و شاید به این شکل بیشتر به صرفه و صلاح باشد. ما اگر قرار هست کار مهندسی کنیم و یا اگر کسی قراراست کار تدریس هم انجام بدهد در یک رشته مهندسی، باید خودش تجربه مهندسی داشته باشد، مدرس باید قبل از تدریس مهندس باشد تا بتواند یک مهندس خوب و کارآفرین را از دانشگاه تقدیم جامعه بکند، این نیست که بگوییم ما می نشینیم اگر صنعت به ما نیاز داشت بیاید، فکر می کنم می شود بر روی این بحث های فلسفی هم صحبت کرد که مجالش نیست. سپاسگذارم از وقتی که به بنده داده شد.

دکتر قلی زاده: سلام عرض می کنم خدمت همکاران محترم. من خیلی خلاصه عرض کنم، در این جلسه از صحبت هایی که شد خیلی استفاده کردم. یک آماری اگر شما داشته باشید که چند درصد از اساتید درگیر کارهای پروژه ای هستند، ما چنین آماری نداریم، من مشکل اصلی را در این می بینم که خیلی از اساتید چون دانشگاه دانشگاهی جوان است، اساتید هم به نسبت جوان هستند خیلی ها کار و پروژه گرفتن را یاد نداریم، پروپزال نویسی یک فن است اگر بشود کارگاهی در این زمینه گذاشته شود در اصل آموزش دهد که از کجا می شود پروژه گرفت، و پروپزال نویسی چگونه است. واقعاً با هر شرکتی زبان خاصی باید داشته باشیم. الان بیشترین مشکلی که داریم این است که احساس می شود که باید زبان جداگانه ای داشت تا با وزارت خانه ها صحبت کرد. دومین مساله را اشاره کنم، یکی از مشکلاتی که همیشه برای پروژه گرفتن موجود بوده، این است که در هر مجموعه ای که می خواهیم وارد شویم باید از یک راه نفوذی وارد شویم. اگر من بخواهم با وزارت نفت کار کنم کدام یک از اساتید می تواند من را به جایی معرفی کند، خیلی وقت ها این پروسه خیلی طول می کشد.

اگر ما بشناسیم افرادی که جاهای مختلف هستند، خیلی در این زمینه کمک می کند. ما هیچ وقت جلسات مشترک با صنعت نداشتیم، فقط با صنایع دفاع داشتیم، می توانیم جلسات را بگذاریم و اساتیدی که می توانند در این زمینه شرکت کنند، و ما زمانی می توانیم کارآفرین تربیت کنیم که خودمان کارآفرین باشیم یعنی بدانیم که کار و کارآفرینی چگونه است. اکثر دانشگاه ها به سمت پروژه های کوچک رفتند که هم اساتید را درگیر می کند، و هم دانشجویان را در این کار می آورد. خیلی از رشته های فنی به سمت پروژه های تحقیقاتی رفتند، به دانشجو پروژه تحقیقاتی و مطالعاتی می دهیم در حالی که می توان آنها را درگیر کارهای اجرایی کرد تا مهارتشان بالاتر رود، تا خود اساتید با صنعت بیشتر آشنا شوند. یک تقاضایی هم دارم از مدیریت ارتباط با صنعت، برنامه زمان بندی برای کارهایشان داشته باشند، که الان کجا هستیم و به کجا می خواهیم برسیم. اگر می خواهیم تعداد بیشتری از اساتید شرکت کنند یک برنامه راهبردی در این زمینه باشد تا سال بعد برای مثال مقدار درصد افزایشی را بتوانیم بگوییم. متشکرم .

دکتر اکبر زاده: خودتان هم عرض کردید برند خیلی از دانشگاه ها از ما معتبرتر است، به همین خاطر گرفتن پروژه های صنعتی بسیار بیشتر از ما است، اهرمی هم که ما داریم تا بتوانیم پروژه صنعتی را وارد دانشگاه کنیم، بحث قیمتی است.

با وجود 25 درصد بالاسری فکر می کنم که این اهرم قیمتی نتواند به ما کمک کند، واقعاً باید فکر جدی کرد تا این موضوع حل شود واقعاً در قرارداد 100 میلیونی حدود 20 یا 25 میلیون بخواهد از پروژه کسر شود (با مالیات عرض می کنم )، شاید انگیزه زیادی برای گرفتن پروژه هم وجود نداشته باشد.

آقای دکتر ما الان به دنبال پروژه ای هستیم در وزارت خانه و شرکت ها، به واقع رفت و آمد و تشکیل جلسات مشکل است، اما از یک روز off که از قرارداد قبلی هست داریم استفاده می کنیم، نگرانی من این است که اگر این قرارداد به اتمام رسید چه باید کرد و این معضل چگونه باید حل شود.

چهارمین نکته بحث پرداخت هاست، خودتان فرمودید اگر بشود این مورد بهتر انجام شود، خودتان مستحضرید 2 پرداخت 2 ماه طول کشید که قابل بحث است و می تواند پرداخت شود. یک پیشنهادی هم داریم این است که، اگر حوزه ارتباط با صنعت را به چند بخش تقسیم کرد، یعنی ایران را به چند بخش تقسیم کرد، و هر ناحیه را به یک نفر واگذار کنیم، برای گرفتن ایده های پژوهشی که در بخش های مختلف است و آن شخص فقط در آن ناحیه از ایران تمرکز داشته باشد، تقسیم بندی شود حوزه های ایران مشخص شود و یک نفر بتواند در حوزه مربوط به خودش تمرکز کند و از اساتید پروپزال بگیرد. پیگیری کند تا حداقل رشد بهتری را در دانشگاه شاهد باشیم.

نام:

پست الکترونیک:

امتیاز شما به این خبر:

نظر شما: