اشعار و مرثیه شهادت جعفر بن محمّد الصّادق علیهم السلام

از داغ تو شد جهان عزادار 

اى مهر تو بهترین علایق                جان‎ها به زیارت تو شایق
ما را نبود به جز خیالت                  یارى خوش و همدمى موافق
بیمارى روح را دوا نیست               جز مهر تو اى طبیب حاذق
اى نور جمال کبریائى                        اى نور تو زینت مشارق
روزی که دمید نور خلقت                 رخسار تو بود صبح صادق
از جلوه تو تبارک الله                         فرمود به خلقت تو خالق
حسن تو خود از جمال زهراست          اى زاده بهترین خلایق
بر تخت کمال و تاج عصمت                آخر که بود به جز تو لایق
تفسیر کمال ایزدى بود                       گفتار تو اى امام صادق
باشد سخن تو جاودانى               بوده است چو با عمل مطابق
افسوس شدى شهید، آخر                    از حیله ناکسی منافق
از داغ تو شد جهان عزادار                 زیرا به تو عالمى است عاشق
ماتم زده‎ایم و غم چو دریاست      دل‎ها همه چون شکسته قایق

"حسان"

آتش در گلستان

تا گلستان نبی از جور اعدا، در گرفت                           جسم و جان دوستان از شعله‌اش آذر گرفت
در سرای صادق آل نبی آتش زدند                         چون خلیل آن شاه دین جا در دل آذر گرفت
نیمه شب در بزم منصورش ببردند از عناد                              آنکه خورشید فروزان از رخش زیور گرفت
چون برون از خانه ی منصور شد دل پر ز خون                 حضرت روح الامین دست عزا بر سر گرفت
ساخت چون منصور نا منصور مسمومش ز کین                      رفت شادی از میان، غم ما سوی را بر گرفت
زد شرر بر جسم و جانش زهر کین با صد محن                   شعله اش اندر جنان بر قلب پیغمبر گرفت
دین عزادارست و، مذهب شد یتیم و سوگوار                         عالمی را ماتم نور دل حیدر گرفت
خون دل از دیده می افشاند با صد درد و داغ                        تا سرِ او را بدامن موسی جعفر گرفت
افتخار مرثیت خوانی صفا روز نخست                         در خصوص خاندان از حضرت داور گرفت

علی سهرابی تویسرکانی

اشک ملائک

زین ماتمی که چشم ملایک ز خون، ترست

گویا عزای صادق آل پیمبرست

یا رب چه روی داده، کزین سوگ جانگداز

خلقی پریش خاطر و، دلها پر آذرست

مُلک و مَلک به ناله و افغان و اشک و آه

چون داغدار، حضرت موسی بن جعفرست

خون می رود ز فرط غم از چشم شیعیان

زیرا که قلب عالم امکان مکدرست

منصور، شاد گشت ز قتل خدیو دین

اما به خُلد، غمزده زهرای اطهرست

او گرچه کشت خسرو دین را ولی به دهر

نامش به ننگ تا به ابد ثبت دفترست

تن در نداد بر ستم و، این کلام نغز

بر پیروان حق و عدالت مقررست:

آزاد مرد، تن به زبونی نمی دهد

مرگ از حیات در نظر مرد خوشترست

تنها نه اشکبار چشم صفا زین عزا بود

دلهای شیعیان همه از غم مکدرست