چکیده: یکی از روش‌هایی که منجر به کاهش رسوب ورودی به آبگیرها می‌شود، استفاده از پره های مستغرق در دهانه آبگیرهاست. پره های مستغرق با ایجاد جریان‌های ثانویه باعث انحراف رسوب از دهانه آبگیر می‌شود. در این تحقیق با استفاده از مدل فیزیکی در فلوم آزمایشگاهی میزان رسوب ورودی بدون استفاده از پره های مستغرق (آزمایش شاهد) در جلو دهانه ورودی به خلیج بررسی شد و سپس با بکار گیری پره های مستغرق با چندین آرایش شامل یک ردیفه، دو ردیفه موازی و دو ردیفه زیگزاگی مورد بررسی قرار گرفت. پره‌های مستغرق با طول 16 سانتیمتر و ارتفاع 4 سانتیمتر( 4H/L= ) و با سه زاویه 20، 25، 30 درجه نسبت به جریان مورد استفاده قرار گرفتند. آزمایش‌ها با 3 دبی مختلف (24، 28، 6/32 لیتر بر ثانیه) انجام گردید. از رسوب با دانه‌بندی یکنواخت (قطر متوسط 1 میلی‌متر) برای انجام آزمایش‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد که نصب پره های مستغرق با آرایش مختلف در دهانه خلیج باعث انتقال عرضی رسوب و درنتیجه عدم ورود رسوب به داخل خلیج می‌گردد. همچنین نتایج نشان داد کاربرد پره های مستغرق در ابتدای خلیج مصنوعی در همه‌ی حالات باعث کنترل رسوب واردشده به داخل خلیج می شود. مقایسه آرایش های مختلف پره های مستغرق نشان داد آرایش پره های مستغرق با زاویه‌ی 30 و با چیدمان دو ردیفه زیگزاگی، دارای عملکرد بهتری نسبت به سایر حالت‌ها داشته است و می‌تواند تا 78 درصد رسوبات ورودی را کاهش دهد.