چکیده: هدف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی بر علائم بالینی و کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. روش: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی و شامل پیش آزمون و پس آزمون بود. نمونه آماری این پژوهش را مردان مبتلا به دیابت نوع 2 مبتلا به نوروپاتی محیطی با میانگین سنی (65/5+5/41 سال) و شاخص توده بدنی ( Kg/m2 92/3+55/29) تشکیل دادند که بر اساس درجه نوروپاتی بیماران (امتیاز کسب شده از (MDNS) به 2 گروه تمرین مقاومتی (20 نفر) و کنترل (17 نفر) تقسیم شدند. گروه 1 تمرینات مقاومتی را به مدت 12 هفته با شدت 85-50 درصد 1RM و به مدت 45-30 دقیقه انجام دادند. تمرینات در یک برنامه مقاومتی پیشرونده با شدت اولیه 50-60٪ 1RM در چهار هفته اول شروه شده و به ترتیب به 75-85٪ 1RM در هفته‌های انتهایی افزایش یافت. ترکیبی از هشت حرکت برای 8 تا 12 تکرار در 1-3 ست انجام شد. 12هفته تمرین به صورت ترکیبی بالاتنه و پایین تنه در هر جلسه انجام شد. تمرینات به صورت سه جلسه در هفته بود و دو برنامه تمرینی طراحی شده هر کدام در هر جلسه اجرا شد به این صورت که برنامه اول( روئینگ نشسته و پرس پا و جلو بازو سیم کش ایستاده و ساق پا ایستاده اسمیت) در جلسه اول و برنامه دوم (پرس سینه و پشت ران خوابیده و اکستنشن بازو و شکم کرانچ) در جلسه دوم و در جلسه ی سوم دوباره برنامه اول انجام می شد و به همین ترتیب تا هفته ی دوازدهم ادامه داشت به صورتی که در هر هفته هر برنامه به صورت گردشی دو مرتبه انجام می شد. قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت پس از اتمام تمرینات نمونه‌های خونی در وضعیت ناشتا جمع آوری شده و پرسشنامه‌ها توسط آزمودنی‌های تکمیل شد. گروه کنترل هیچ گونه فعالیتی در طول دوره تحقیق نداشتند. در نهایت از آزمون T وابسته برای ارزیابی تفاوت درون گروهی و سپس بعد از کووریت کردن پیش آزمون ها از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه برای ارزیابی تفاوت بین گروهی در سطح معناداری 05/0P < استفاده شد. یافته ها: یافته ها در مقایسه درون گروهی نشان داد، در گروه تجربی امتیاز نوروپاتی محیطی (001/0P=)، سطح سرمی گلوکز ناشتا (001/0P=) و هموگلوبین A1C (001/0P=) بعد از مداخله کاهش معنادار و کیفیت خواب (005/0P=)، کیفیت زندگی (001/0P=) و میزان خستگی (0001/0P=) به طور معناداری بهبود یافت. همچنین کاهش معنی دار شاخصBMI (001/0P=) و دورکمر (001/0P=) نیز در گروه تجربی مشاهده شد. در آزمون بین گروهی نیز، کاهش معنی دار در امتیاز نوروپاتی محیطی، سطح سرمی گلوکز ناشتا و هموگلوبین A1C و افزایش معنی دار در کیفیت خواب و کیفیت زندگی مشاهده شد (05/0P <). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد، استفاده از تمرینات مقاومتی محرک مناسبی برای مقابله با امتیاز مرتبط با نوروپاتی محیطی دیابت و بهبود شاخص‌های مرتبط با کیفیت زندگی این بیماران است و می تواند به عنوان یک پروتکل درمانی ایمن در بیماران دیابتی با نوروپاتی استفاده شوند.