چکیده: ناپایداری انگشتی لزج یکی از شناخته شده‌ترین ناپایداری‌های هیدرودینامیکی در محیط متخلخل می‌باشد. این ناپایداری زمانی اتفاق می‌افتد که سیالی با ویسکوزیته کمتر، درون محیط متخلخلی که از سیال با ویسکوزیته بیش‌تر پر شده است، تزریق می‌شود. رشد و شکل‌گیری این انگشتی‌ها نقشی بسیار مهم در فرآیند جابجایی سیالات، به خصوص انتقال نفت از مخازن دارد. مطالعه این ناپایداری از جهتی، به دو دسته جابجایی‌های مخلوط‌شدنی و مخلوط‌نشدنی تقسیم‌بندی می‌شود. عمده تحقیقات انجام شده در جابجایی‌های مخلوط‌شدنی، مربوط به سیالات نیوتنی بوده است. مطالعات روی سیالات غیرنیوتنی بیش‌تر با رویکردی عددی و استفاده از مدل‌های ساده غیرنیوتنی بوده که توانایی مدل کردن محلول‌های پلیمری و سیالات ویسکوالاستیک را به طور کامل ندارند. در این مطالعه با رویکردی تجربی، قصد داریم به بررسی اثرات خواص الاستیک بر این ناپایداری بپردازیم. با استفاده از دسته خاصی از محلول‌های پلیمری رقیق به نام سیالات باگر وابستگی لزجت و الاستیسیته را از بین برده و هر عامل را به طور مستقل کنترل می‌نماییم. با افزایش غلظت پلیمر، بر خواص الاستیک می‌افزاییم و نتایج آن بر پدیده را مورد بررسی قرار می‌دهیم. همچنین به منظور ایجاد یک محیط متخلخل شفاف از محیطی به نام سلول هل-شاو بهره می‌جوییم. با تزریق سیالات مختلف با نسبت ویسکوزیته متفاوت، اثر عوامل مختلف از جمله اختلاف ویسکوزیته، میزان دبی، افزایش و کاهش الاستیسته و اثر حضور سورفکتانت‌ها را بررسی می‌کنیم. پیرامون اثر هر عامل بر شکل انگشتی‌ها و همچنین تاثیر آن‌ها بر پارامترهای فیزیکی مهمی از جمله بازده جاروبی نکاتی بیان خواهیم کرد.