چکیده: ساکنان و بازدیدکنندگان محله‌هایی با قابلیت پیاده‌مداری بالا و محیط اجتماعی مناسب به نسبت محلاتی با قابلیت پیاده‌مداری کمتر، بیشتر پیاده‌روی می‌کنند و از پیاده‌روی خود بیشتر لذت می‌برند؛ لذا محلاتی با پیاده‌مداری بالا و محیط اجتماعی مناسب، زمینه‌ساز ارتقا سلامت جسمی و بهزیستی روانی افراد هستند. در پژوهش‌های پیشین، بیشتر تأثیر عوامل پیاده‌مداری بر کمیت پیاده‌روی مورد ارزیابی قرار گرفته‌است و کمتر به کیفیت پیاده‌روی پرداخته شده‌است. معمولاً مطالعات درباره ساکنان محلات بوده است و پژوهش‌های اندکی تأثیر پیاده‌مداری بر پیاده‌روی ساکنان و گردشگران را به‌صورت هم زمان مورد بررسی قرار داده‌اند. علاوه بر این، تا‌کنون مطالعه‌ای بر روی ساکنان و گردشگران بافت تاریخی کرمان انجام نشده‌است. بنابراین هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیر پیاده‌مداری بر کمیت و کیفیت پیاده‌روی ساکنان و گردشگران بافت تاریخی شهر کرمان است. رویکرد این پژوهش از نوع کمی و روش آن از نوع توصیفی – تحلیلی است. محدوده موردمطالعه این پژوهش بافت تاریخی شهرستان کرمان با مساحت 483 هکتار می‌باشد و جامعه آماری این پژوهش شامل ساکنان و گردشگران این محدوده هستند که به‌صورت تصادفی با رده سنی بالای 18 سال مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. حجم نمونه این پژوهش با استفاده از نرم‌افزار Gpower تعداد 513 نفر تعیین شد. حجم نمونه اولیه این پژوهش 600 نفر شامل 300 نفر از ساکنان، 200 نفر از گردشگران داخلی و 100 نفر از گردشگران خارجی می‌شد و حجم نمونه نهایی 531 نفر بود. جمع‌آوری داده‌ها از طریق پرسش‌نامه صورت پذیرفت. پایایی پرسش‌نامه توسط تحلیل عاملی و ضرایب آلفا و امگا تأیید شد. روایی محتوایی سازه توسط متخصصان و روایی سازه پرسش‌نامه نیز توسط تحلیل عاملی تأیید شد. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های آماری توصیفی و روش‌های آماری استنباطی شامل تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تأییدی و مدل‌سازی معادلات ساختاریِ کامل استفاده شد. نرم‌افزارهای مورد استفاده SPSS23 و AMOS24 بود. تحلیل مؤلفه‌های اصلی بر روی متغیرهای چارچوب نظری صورت گرفت و امنیت، انسداد مسیر و ایمنی، دسترسی به فضاهای عمومی و انسجام اجتماعی به‌عنوان متغیرهای مستقل شناسایی شدند. کیفیت پیاده‌روی و کمیت پیاده‌روی نیز به‌عنوان متغیرهای وابسته به دست آمدند.تحلیل عاملی تأییدی برای متغیرهای پنهان انجام گرفت و برای آزمون فرضیات پژوهش از مدل‌سازی معادلات ساختاری کامل بهره گرفته شد. نتایج پژوهش نشان داد که متغیرهای امنیت، دسترسی به فضاهای عمومی و انسجام اجتماعی تأثیر مثبت و معناداری بر کیفیت پیاده‌روی می‌گذارند و مؤلفه انسداد مسیر و ایمنی تأثیر منفی و معناداری بر کمیت پیاده‌روی می‌گذارد. علاوه بر این با بررسی متغیرهای جمعیت‌شناختی مشخص شد که میزان تحصیلات بر کیفیت پیاده‌روی تأثیر منفی و معناداری دارد. مدت‌ زمان اقامت بر کمیت پیاده‌روی تأثیر منفی و معنادار و داشتن ماشین شخصی نیز تأثیر مثبت و معنادار بر کمیت پیاده‌روی دارد. نقش تعدیلگری نوع افراد جامعه (ساکنان و گردشگران) نیز بر رابطه بین متغیرهای پیاده‌مداری بر کیفیت پیاده‌روی و کمیت پیاده‌روی معنادار می‌باشد. باتوجه‌به نتایج تحقیق، راهبردهایی برای بهبود کیفیت و افزایش پیاده‌روی ساکنان و گردشگران بافت تاریخی کرمان پیشنهاد شده‌اند.