چکیده: به‌دلیل محدود بودن منابع فسیلی و غیر‌قابل تجدید بودن آن‌ها، تمهیداتی جهت بازیافت هر چه بیشتر نفت از مخازن در نظر گرفته می‌شود. ازدیاد برداشت و بهبود ضریب بازیافت از مخازن از طریق انگیزش چاه با استفاده از عملیات شکست هیدرولیکی، یکی از مؤثرترین روش‌ها برای تولید بهینه می‌باشد. کلید موفقیت عملیات شکست هیدرولیکی به‌طور شاخصی به انتخاب چاه و لایه کاندید بستگی دارد. به‌طور کلی هدف از انتخاب کاندید، انتخاب یک یا گروهی از چاه‌ها و یا زون‌ها برای عملیات است که بیشترین احتمال موفقیت را دارند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که اگر انتخاب چاه و لایه کاندید به‌خوبی انجام شود، افزایش تولید، مخصوصاً در چاه‌هایی که ضریب پوسته بالا و تراوایی کمی دارند، می‌تواند چشم‌گیر باشد. بیشتر مخازن کربناته دارای تراوایی کم هستند، بنابراین اگر به‌طور هیدرولیکی شکاف‌زنی شوند قادرند به‌صورت اقتصادی تولید کنند. در این پژوهش، به‌منظور انتخاب لایه‌های کاندید در چاه‌های 488 و 397 میدان نفتی اهواز در مخزن بنگستان، ابتدا به‌ساخت مدل ژئومکانیکی یک‌بعدی با استفاده از داده‌های زمین‌شناسی، نگارهای پتروفیزیکی (شامل نگار تخلخل، چگالی، صوتی و ...)، گزارش‌های حفاری، نگارهای تصویری و آزمایش‌های درون‌چاهی پرداخته شد. سپس بر اساس مطالعات صورت‌گرفته و با توجه به شرایط مخزن و داده‌های موجود در چاه‌ها، شش پارامتر ضخامت، تخلخل، اشباع آب، اختلاف تنش زون هدف با زون‌های بالایی و پایینی، شاخص شکاف‌پذیری و شاخص شکاف‌پذیری کل به‌عنوان مهم‌ترین و اثرگذارترین معیارها در انتخاب لایه‌های کاندید در چاه‌های مورد مطالعه انتخاب شدند؛ در گام بعد، بر اساس این معیارها به شناسایی و تحلیل لایه‌های کاندید جهت انجام عملیات شکست هیدرولیکی پرداخته شد. در نهایت به‌منظور کاهش ریسک و عدم قطعیت در انتخاب و اولویت‌بندی مناسب‌ترین کاندید، از الگوریتم انتگرال‌های فازی سوگنو و چوکویت استفاده گردید. نتایج نهایی به‌دست آمده نشان داد که در سازند ایلام به‌ترتیب لایه‌های C1-C2 در چاه 397 (از عمق 3354 تا 3403 متری)، C2-2 در چاه 397 (از عمق 3432 تا 3450 متری) و C1-1 در چاه 488 (از عمق 3367 تا 3395 متری) و در سازند سروک به‌ترتیب لایه‌های E2-1 در چاه 397 (از عمق 3659 تا 3683 متری) و E1 در چاه 397 (از عمق 3589 تا 3608 متری) مناسب‌ترین کاندیدها جهت انجام عملیات شکست هیدرولیکی می‌باشند.