چکیده: تراوش آب زیرزمینی به درون تونل از مشکلات اساسی در روند ساخت و بهره‌برداری این فضای زیرزمینی است. این مسئله در مرحله حفاری از توانائی عملیاتی گروه اجرائی کاسته و سبب افزایش زمان پیشروی و در نهایت به تعویق افتادن زمان بهره‌برداری و نیز تخصیص هزینه‌های از پیش تعیین نشده می‌شود. چنانچه پیش‌بینی حجم تراوش در مراحل مختلف حفر با دید واقع بینانه‌ای صورت گیرد، امکان تجهیز گروه عملیاتی برای مقابله و کنترل تراوش بیشتر خواهد شد. قطعه دوم تونل انتقال آب زاگرس با طولی بالغ بر 26 کیلومتر با عبور از سازند‌های هیدروکربوری و توده سنگ‌های درزه‌دار بخشی از طرح انتقال آب به دشت‌های گرمسیری غرب کشور می‌باشد که به دلیل تراوش شدید آب در مراحل مختلف حفر با مشکلات عدیده‌ای روبرو می‌باشد. تخمین تراوش آب در توده‌سنگ درزه‌دار به دلیل تاثیر ویژگی‌های درزه نظیر جهت داری و فاصله‌داری، همواره با مشکلات فراوانی همراه است. در مطالعه پیش رو اصول حرکت آب در توده‌سنگ درزه‌دار بررسی شده و سپس روش‌های متداول تحلیلی و تجربی در محاسبه نرخ تراوش آب به درون تونل ارائه می‌گردد. نتایج حاصل از این روابط نشان می‌دهد که به دلیل فرض پیوستگی در توده‌سنگ، کاربرد این روابط در محیط ناپیوسته همواره با خطای قابل ملاحظه‌ای روبروست. در ادامه تحقیق به منظور بررسی و تخمین نرخ تراوش آب به درون تونل، به حل عددی این مسئله در محیط ناپیوسته و به روش المان مجزا پرداخته شده است. حل عددی این مسئله به کمک نرم‌افزار‌ UDEC صورت گرفته که نتایج حاصل از آن تطابق بهتری با مقادیر تراوش مشاهده‌ای در تونل زاگرس دارد. با توجه به ویژگی مدل‌های عددی اعتبار سنجی شده، پیش‌بینی تراوش در مقاطع حفر نشده تونل مذکور صورت گرفت. ضمن اینکه به منظور بررسی میزان تاثیر ویژگی‌های درزه بر نرخ تراوش، تحلیل پارامتری انجام شدکه در این تحلیل ویژگی بازشدگی، فاصله‌داری و جهت‌داری درزه و نیز تاثیر سطح آب زیرزمینی بر تراوش مورد بررسی قرار گرفت. در پایان تحقیق ضمن بررسی انواع روش‌های کنترل تراوش آب در تونل و با توجه به میزان تراوش پیش‌بینی شده، سیستم کنترل تراوش برای تونل بلند زاگرس ارائه و پیشنهاد گردید.