چکیده: در فرآیند گاز کردن زیرزمینی زغال‌سنگ (UCG: Underground Coal Gasification)، لایه‌های زغال‌سنگ با ضخامت و شیب‌های گوناگون و در اعماق متفاوت بدون نیاز به عملیات معدن‌کاری سنتی با کمک فرآیند پیشرفته‌ی ترمودینامیکی و شیمیایی به صورت برجا در زیرزمین با تزریق اکسیدان‌ها (هوا یا مخلوط اکسیژن و بخارآب) به مخلوطی از گازهای قابل احتراق (CH4، H2 و CO) و غیرقابل احتراق (CO2، H2O و N2) تبدیل می‌شود. گاز سنتزی خام پس از پمپاژ به سطح زمین، پالایش شده و برای تولید برق یا به عنوان خوراک صنایع شیمیایی استفاده می‌شود. ناحیه‌ی مزینو از حوزه‌ی زغال‌دار طبس دارای 1400 میلیون تن ذخیره‌ی احتمالی زغال‌سنگ حرارتی است که قابلیت کک‌شوندگی برای کاربرد در صنایع فولاد کشور را ندارد. در این تحقیق، به بررسی ضرورت و امکان‌سنجی گاز کردن زیرزمینی زغال‌سنگ در این ناحیه پرداخته شده است. از بین لایه‌های زغال‌سنگ منطقه‌ی مذکور، لایه‌ی‌ M26 با استفاده از معیارهای انتخاب کارگاه استخراج UCG، به عنوان لایه‌ی امیدبخش انتخاب شده است. از آن جا که یکی از چالش‌های مهم در فرآیند UCG، نشت گاز از راکتور زیرزمینی است که باعث اختلال در عملیات گاز کردن و کاهش بازدهی فرآیند می‌شود؛ لذا در این تحقیق نشت گاز از راکتور به صورت عددی مدل‌سازی شده است. سپس تأثیر عوامل قابل کنترل فرآیند UCG مانند درجه حرارت و فشار گاز درون راکتور و عوامل غیرقابل کنترل مانند عمق راکتور و نفوذپذیری سنگ‌های پوشان راکتور بر نشت گاز بررسی شده است. نتایج نشان می‌دهد که درجه حرارت و عمق راکتور تأثیر ناچیز، فشار تأثیر نسبتاً زیاد و نفوذپذیری سنگ‌های اطراف راکتور تأثر زیادی بر نشت گاز دارد.