چکیده: سیگنال‌های الکترومایوگرام معرف پالس‌های الکتریکی هستند که توسط سیستم عصبی انسان به فیبرهای ماهیچه‌ای ارسال می‌شوند. این سیگنال‌ها ابزار مفیدی در ارزیابی رفتار ماهیچه بوده و کاربردهای کلینیکی بسیاری دارند. امروزه تمایل زیادی به انتقال و ذخیره‌ طولانی مدت این سیگنال‌ها وجود دارد. در کنار نیاز به روش‌های مناسب فشرده‌سازی سیگنال‌های EMG، نباید از نظر دور داشت که فشرده‌سازی باید به گونه‌ای انجام شود که اطلاعات کلینیکی مهم که در تشخیص پزشکی اهمیت دارند، حفظ شوند تا از میزان سودمندی این سیگنال‌ها کاسته نشود. در این پایان‌نامه دو روش فشرده‌سازی سیگنال‌های الکترومایوگرام پیشنهاد شده است: روش اول مبتنی بر تقریب به کمک تجزیه‌ حالت تجربی (EMD) و هموارسازی به کمک تبدیل DCT و روش دوم مبتنی بر هموارسازی به کمک تکنیک پیش‌تأکید-واتأکید. در روش پیشنهادی اول، نقش روش EMD، تقریب و هموارسازی نسبی سیگنال و نیز فراهم ‌آوردن قابلیت کنترل کیفیت سیگنال تقریب می‌باشد. تبدیل DCT نیز به منظور هموارسازی مؤثر سیگنال EMG که ذاتاً دارای رفتار نسبتاً فرکانس بالا است، استفاده شده است. در روش پیشنهادی دوم، برای هموارسازی سیگنال، از تکنیک پیش‌تأکید -واتأکید در حوزه‌ تبدیل فوریه استفاده شده است. در هر دو روش سیگنال هموارشده، پس از دوبعدی‌سازی، به کمک تبدیل موجک و کدگذاری SPIHT فشرده می‌شود. روش‌های پیشنهادی به کمک دو دسته از معیارها، معیارهای قدرت فشرده‌سازی (شامل PRD و CF) و معیارهای قدرت حفظ اطلاعات کلینیکی (شامل چهار پارامتر طیفی) ارزیابی شده‌اند. در نتایج به دست آمده به ازای مقادیر فشرده‌سازی 75%، 80%، 85% و 95% در روش پیشنهادی اول به ترتیب مقادیر PRD برابر با 0.82، 1.55، 2.49 و 4.85 در حالت سیگنال‌های طول ثابت و 1.24، 2.67، 4.12 و 6.25 در حالت سیگنال‌های پویا و در روش پیشنهادی دوم به ترتیب مقادیر PRD برابر با 0.94، 1.72، 2.53 و 4.96 در حالت سیگنال‌های طول ثابت و 1.36، 2.83، 4.25 و 6.36 در حالت سیگنال‌های پویا حاصل شده است که همگی نشان‌دهنده‌ توانمندی و برتری روش‌های پیشنهادی در مقایسه با سایر روش‌های موجود بوده‌اند.