چکیده: در سال‌های اخیر با رشد فزاینده ی علم و فن آوری شاخه ی بسیار جدیدی از مخابرات به نام مخابرات مولکولی مطرح‌ شده است. مخابرات مولکولی توسعه ساده‌ای از شبکه‌های سنتی رایج نیست بلکه این نوع مخابرات یک نمونه ارتباطی کاملاً جدید است که در آن‌ بسیاری از فرآیندهای مخابراتی با تقلید سیستم‌های زیستی موجود در طبیعت طراحی‌شده‌اند. مخابرات مولکولی، یک زمینه میان‌رشته‌ای جدید شامل فناوری اطلاعات و ارتباطات، زیست‌فناوری و فناوری نانو است که در آن اطلاعات از طریق مولکول‌ها ارسال و دریافت می‌شوند. با توجه به تفاوت‌های فراوان میان مخابرات سنتی و مخابرات مولکولی بسیاری از جنبه‌های مخابراتی آن از قبیل انرژی، مسیریابی، نحوه ی کدگذاری، ارسال و دریافت اطلاعات، مباحث مربوط به نویز و امنیت در این نوع مخابرات به‌درستی مورد بررسی قرار نگرفته‌اند و هنوز جای کار زیادی مانده است. برای برقراری ارتباط در سیستم های مخابرات مولکولی، از مولکول استفاده می شود. این سیستم ها در تمام مراحل، از تولید مولکول و پخش آن در محیط تا دریافت آن نیازمند مصرف انرژی هستند. از آنجایی که سیستم های نانو ابعاد کوچکی دارند، باتری این سیستم ها نمی تواند انرژی زیادی ذخیره کند بنابراین انتظار می رود فرستنده توانایی تولید و ذخیره انرژی را داشته باشد. بخشی از انرژی تولیدی فرستنده در فعالیت های معمول سیستم مصرف می شود و باقیمانده ی این انرژی ذخیره می شود. انرژی مصرفی در این سیستم ها نباید بیشتر از انرژی تولیدی آن ها باشد بنابراین بحث محدودیت انرژی در این سیستم ها از اهمیت بالایی برخوردار است.در این پایان نامه، برای کانال مبتنی بر انتشارکه فاصله بین فرستنده و گیرنده در آن متغیر است ظرفیت را به دست آوردیم و با وجود محدودیت انرژی، سعی کردیم این ظرفیت را بیشینه کنیم. در نهایت با تخصیص توان مناسب به بازه ها و از بین بردن اثر حافظه در کانال توانستیم به ظرفیت بیشینه برسیم. نتایج نشان می دهد که برای ارسال موفق اطلاعات بهتر است که بیشتر توان صرف بازه هایی با فاصله ی کمتر و شرایط مساعدتر شود.