چکیده: هدف اصلی این پژوهش توسعه یکی از روش‌های کنترل روسازی بتنی پیوسته برای کاهش حرکت انتهایی طولی این نوع روسازی تحت بارگذاری حرارتی می‌باشد. یکی از معضلات روسازی‌های بتنی وجود درزهای عرضی در انتهای دال‌های بتنی می‌باشد. یکی از این نوع درزها درزهای انبساطی است که برای اجازه به حرکت طولی انتهای روسازی تحت اثر دما ایجاد می‌شود. درزهای عرضی موجب مشکلات زیادی در روسازی بتنی چون پکیدگی لبه روسازی، مشکلات انتقال بار در درز، خرابی آب‌بندی درز و ... می‌شود. بنابراین تا حد امکان سعی در کم کردن تعداد و کاهش پهنای این درزها می‌باشد. با استفاده از روسازی بتنی پیوسته مشکل کاهش تعداد این درزها تا حدودی حل می‌شود اما با توجه به طول زیاد این نوع روسازی‌ها حرکت انتهای دال تحت اثر دما افزایش یافته که به ناچار می‌بایست پهنای درزهای انبساطی عریض‌تر در نظر گرفته شود. بنابراین در این پژوهش تلاشی در جهت کاهش حرکت انتهایی روسازی بتنی پیوسته و به تبع آن کاهش پهنای درزهای انبساطی در انتهای دال روسازی صورت گرفته است. پارامترهای تأثیرگذار در کاهش حرکت انتهایی روسازی بتنی پیوسته اصطکاک بین دال روسازی و لایه زیرین و آرماتوربندی این روسازی می‌باشند. اما با توجه به طول زیاد این نوع روسازی، موارد مذکور در کنترل حرکت طولی روسازی سهم زیادی نخواهند داشت. بنابراین می‌بایست از روش‌هایی برای کنترل حرکت روسازی بتنی بهره گرفته شود. این روش‌ها شامل سیستم درز انبساطی، تیر بال پهن و تیرک مهاری می‌باشند. دو روش اول با فلسفه اجازه حرکت به دال روسازی و روش تیرک مهاری با هدف کنترل و مهار حرکت انتهایی روسازی بتنی بیان شده‌اند. با توجه به هدف این پژوهش در کنترل حرکت روسازی بتنی پیوسته سیستم تیرک مهاری مطلوب در نظر گرفته می‌شود. این سیستم روسازی از المان‌هایی به نام تیرک‌های مهاری بهره می‌گیرد که به صورت عرضی در زیر دال روسازی بتنی اجرا می شود. این تیرک‌ها درون لایه زیرین قرار می‌گیرند. با تغییرات حرارتی و حرکت طولی روسازی، تیرک‌ها نیز میل به حرکت در جهت طولی روسازی دارند اما نیروی عکس‌العمل خاک از حرکت زیاد این تیرک‌ها جلوگیری کرده و بنابراین باعث کاهش حرکت کل سیستم روسازی می‌شود. در گذشته جزئیات اجرایی این سیستم مهاری بر مبنای تجربیات میدانی ارائه شده بود. در این پژوهش با استفاده از آنالیز اجزای محدود جزئیات مختلف این سیستم مهاری تحلیل و بررسی شده و درنهایت به ارائه طرحی مناسب در جهت کاهش حرکت انتهایی روسازی بتنی پیوسته پرداخته می‌شود. براساس نتایج آنالیزهای انجام گرفته، روسازی بتنی پیوسته با سیستم مهاری دو تیرکی (دو تیرک در هر انتهای دال روسازی) مطلوب می‌باشد که یکی از تیرک‌های مهاری در انتهای دال و تیرک دوم در کمترین فاصله (به لحاظ اجرایی و فنی) نسبت به تیرک اول اجرا شود. همچنین ارتفاع تیرک‌ها بین 0.5 تا 1 متر پیشنهاد می‌شود. برای کاهش تنش‌های بسیار زیاد دال در حد فاصل تیرک‌های انتهایی، افزایش ضخامت موضعی دال در این ناحیه انجام شده و با درنظر گرفتن این افزایش ضخامت جزئیات آرماتوربندی‌های طولی و برشی دال و تیرک مهاری پیشنهاد می‌شود. پس از بررسی مقاومت فشاری لایه زیرین و مقدار بالازدگی دال روسازی، این نتایج حاصل شد که خاک تثبیت شده با آهک به لحاظ تنش‌های فشاری وضعیت مناسبی ندارد ولی در عوض مقدار بالازدگی دال بسیار مطلوب می‌باشد.