چکیده: یکی از مشکلات اصلی کشت و کار انار (Punica granatum) در کشور عارضه ترک‌خوردگی آن در هنگام رسیدن میوه است لذا به منظور بررسی تأثیر هیومیک اسید، کلسیم و بُر، کائولین و دور آبیاری بر میزان ترک‌خوردگی و نیز برخی صفات کمی و کیفی میوه انار آزمایشی به صورت آزمایش مرکب اسپلیت فاکتوریل و بر پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در دو سال متوالی در منطقه سمنان و بر روی رقم پوست سفید درجزین اجرا گردید. هر کرت آزمایشی شامل دو درخت بود. تیمارهای آزمایشی (عوامل فرعی) شامل کائولین شش درصد، کلسیم و بُر (سه درصد کلسیم + یک درصد بُر)، هیومیک اسید در دو سطح (دو و پنج‌ در هزار) بود و تنظیم دور آبیاری به عنوان عامل اصلی دو هفته قبل از اعمال اولین تیمار آغاز شد. محلول‌پاشی برگی طی سه مرحله پس از تمام گل (مرحله فندقی شدن) بر روی درختان اعمال شد. نتایج بررسی درصد ترک‌خوردگی نشان داد که آبیاری با دور 14 روزه باعث افزایش میزان ترک‌خوردگی و کاربرد کائولین شش درصد در ترک‌خوردگی کل با کمترین میزان ترک‌خوردگی کل (26/1 درصد) و کائولین شش درصد به همراه کلسیم سه درصد و بُر یک درصد (16/1 درصد)، هیومیک اسید دو در هزار (24/1 درصد) و هیومیک اسید پنج در هزار (19/1 درصد) کمترین ترک‌خوردگی را در ماه شهریور داشتند که مهم‌ترین زمان از لحاظ آسیب به محصول و ایجاد این عارضه همین ماه است. نتایج آزمایشات اندازه‌گیری صفات کمی و کیفی (طول میوه، قطر میوه، وزن 100 آریل، وزن آبمیوه، وزن تک میوه، درصد آب‌میوه، میزان مواد جامد محلول، اسیدیته آب‌میوه، نسبت قند به اسید) نشان داد اثر ساده و یا اثر متقابل تیمارهای محلول‌پاشی در تمامی صفات ذکر شده اختلاف معنی‌داری با شاهد داشتند (05/0=p) و باعث بهبود صفات مورد آزمایش شدند. استفاده از کائولین شش درصد و هیومیک اسید پنج در هزار در افزایش میزان مجموع مواد جامد محلول و نسبت قند به اسید آب میوه مؤثر بودند. از مطالب فوق می‌توان چنین نتیجه گرفت کاربرد این مواد علاوه بر کاهش خسارت ترک‌خوردگی،می‌توانند کیفیت و بازارپسندی میوه را نیز افزایش دهند.