چکیده: تودة گرانیتوئیدی گل‌زرد با سنی در حدود 5±165 میلیون سال، در جوار روستای گل‌زرد، در شمال الیگودرز، از توابع استان لرستان واقع شده است. این تودة نفوذی از لحاظ زمین‌‌شناسی در پهنة سنندج – سیرجان رخنمون دارد. این توده در بین سنگ‌های اسلیتی، فیلیتی و میکاشیستی (دگرگونی ناحیه‌ای) به سن تریاس تا ژوراسیک زیرین نفوذ کرده است. در اثر نفوذ این توده، سنگ‌های میزبان، تحت تأثیر دگرگونی مجاورتی قرار گرفته اند، به طوری که هالة کم‎ضخامتی از سنگ‌های دگرگونی مجاورتی در حد رخساره آلبیت – اپیدوت هورنفلس پیرامون آن ایجاد شده است. گرانودیوریت‌ها بدنة اصلی این تودة گرانیتوئیدی را تشکیل می‌دهند و تقریباً در سراسر تودة نفوذی مورد مطالعه، رخنمون دارند.گرانودیوریت ها توسط لوکوگرانیت‌ها، رگه‎ها و رگچه‎های آپلیتی، پگماتیتی و دایک های گابرودیوریتی قطع شده‎اند. کانی های اصلی گرانودیوریت ها شامل پلاژیوکلاز، کوارتز، بیوتیت، ارتوکلاز و میکروکلین می باشد. اسفن، تورمالین، آندالوزیت، زیرکن، گارنت، موسکویت و آپاتیت از کانی‌های فرعی این سنگ‌ها محسوب می‌شود. لوکوگرانیت‌ها از مشتقات تفریق یافتة این تودة نفوذی هستند و در مقایسه با گرانودیوریت‌ها گسترش کمتری دارند. کانی های اصلی آنها شامل پلاژیوکلاز، فلدسپار آلکالن، کوارتز و مقداری تورمالین (به صورت رگه‌ای یا نودولی) می‌باشند. حضور آنکلاوهای متاپلیتی (سورمیکاسه و آندالوزیت – سیلیمانیت هورنفلسی)، آنکلاوهای سیلیسی و زینوکریست‌های آندالوزیت و گارنت از نشانه‌های بارز نوع S بودن این تودة گرانیتوئیدی محسوب می شود. جهت شناسایی سازوکار جایگیری تودة گرانیتوئیدی گل‌زرد از روش انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی (AMS) استفاده شده است. در مجموع تعداد 217 مغزه از 75 ایستگاه نمونه‌برداری تهیه گردید. پس از آماده سازی نمونه‌ها و اندازه‌گیری انیزوتروپی خودپذیری مغناطیسی آنها نتایج زیر حاصل گردید: - متوسط مقادیر خودپذیری مغناطیسی میانگین (Km) اندازه گیری شده بر حسب μSI برای گرانودیوریت ها 227، لوکوگرانیت ها 57 و دایک‌های گابرودیوریتی 585 می باشد. - گرانودیوریت ها در مجموع به دلیل دارا بودن Km کمتر از μSI 500 به گرانیت‌های پارامغناطیس تعلق دارند و عامل اصلی ایجاد رفتار مغناطیسی در آنها، بیوتیت به عنوان یک کانی پارامغناطیس می‌باشد. - لوکوگرانیت ها دارای مقادیر Km کمتری هستندکه با کاهش قابل ملاحظه سهم کانی‌های فرومغناطیس و به ویژه بیوتیت در آنها سازگار است. دایک‌های گابرودیوریتی دارای بیشترین Km هستند، این امر با حضور گسترده هورنبلند سبز و مقادیر کمی مگنتیت، قابل توجیه است. - انواع ریزساختهای ماگمایی و ریزساختهای اندکی دگرشکل شده و دگرشکلی حالت جامد دمای بالا در این توده مشاهده شده است. به طور کلی اغلب فابریک‌های این تودة نفوذی از نوع ماگمایی می‌باشند. - با توجه به روند خطواره ها و برگواره های مغناطیسی و در نظر گرفتن سایر پارامترهای مغناطیسی نظیر (Km، T و Ppara%) و شواهد صحرایی و ریزساختی می‌توان گفت این توده نفوذی از زون‌های تغذیه کننده‌ای خارج شده است که مرتبط با یک فضاهای کششی و در ارتباط با عملکرد یک زون ‌برشی امتداد لغز راستبر بوده است. توالی تزریق با گرانودیوریت‌ها در غالب یک ساختار دایکی شکل بزرگ شروع شده و سپس با توده‌های کوچک (آپوفیز) و رگه‌های لوکوگرانیتی که گرانودیوریت‌ها را قطع نموده، ادامه یافته است. این توالی با جایگزینی دایک‌های مافیک – حدواسط در امتداد بازشدگی‌های ثانوی که بعد از جایگیری تودة نفوذی اتفاق افتاده به پایان می‌رسد.