چکیده: شهریار قدیم شامل منطقه‌ای است که از شرق به رودخانه کن، از شمال به ارتفاعات البرز، از غرب به ارتفاعات شمال‌غرب رباط‌کریم و از جنوب به ارتفاعات آراد محدود می‌شود. بررسی داده‌های 30 ساله سطح آب زیرزمینی اندازه‌گیری شده در 42 پیزومتر انتخابی واقع در این محدوده، نشان داد که سطح ایستابی در آبخوان آبرفتی این منطقه، طی سال های 1363 تا 1393، روندی نزولی داشته که منجر به افت حدود 15 متری سطح آبخوان گردیده است. بیشترین میزان افت آب زیرزمینی در شمال دشت (شهرستان‌های شهریار و شهرقدس، که تمرکز باغات و زمین‌های کشاورزی وجود دارد) روی داده است. این افت عمدتاً در نتیجۀ بهره‌برداری بی‌رویه از آبخوان و به میزان کمتری در اثر کاهش بارندگی طی سال‌های اخیر بوده است. از بین رفتن اثر کشاورزی و توسعه شهرنشینی در بخش‌ جنوبی (به علت مهاجرت جمعیت) باعث شده که برداشت از آب‌های زیرزمینی کمتر و به علت تغذیه دشت از فاضلاب‌های شهری، سطح آب زیرزمینی بالاآمدگی را نیز نشان می‌دهد. در هر حال، بهره‌برداری بی‌رویه از آبخوان و برداشت‌های نامنظم و نقطه‌ای باعث ایجاد بی‌نظمی در روند تغییرات سطح آب پیزومترها شده‌اند. همچنین بررسی داده‌های شیمی آب زیرزمینی در ۲۸ منبع نمونه‌برداری دارای کامل‌ترین آمار و بهترین پراکندگی از مجموع ۴۶ منبع انتخابی نمونه‌برداری واقع در این دشت نشان داد که طی سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۳، میزان هدایت الکتریکی حدود ۵۰ درصد افزایش یافته است. از نظر مقدار و درصد تغییرات پارامترهای هیدروژئوشیمیایی، آبخوان دشت شهریار قدیم قابل تقسیم به سه بخش شمالی، مرکزی و جنوبی می‌باشد. مقایسه کیفیت آب زیرزمینی در این سه بخش حاکی از مقادیر بالاتر و شدت افزایش بیشتر غلظت یون‌های اصلی و میزان هدایت الکتریکی در بخش جنوبی آبخوان بوده و تخریب کیفیت آب با گذشت زمان می‌باشد.