چکیده: امروزه رمزنگاری کوانتومی به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته است. زیرا برخلاف نمونه‌ی کلاسیکی آن، می‌تواند با به کارگیری قوانین فیزیکی بدون آنکه نیازی به محاسبات ریاضی پیچیده داشته باشد، امنیت یک ارتباط را تأمین کند. توزیع کلید کوانتومی (QKD) یکی از مهمترین بخش‌ها در رمزنگاری کوانتومی است که در آن دو شخص دور از هم (مانند آلیس و باب) می‌توانند یک کلید رمز را بین خود به اشتراک بگذارند تا در آینده بتوانند از آن به عنوان کلید برای یک پیام کلاسیکی استفاده کنند. از اولین طرح توزیع کلید کوانتومی ارائه شده توسط بِنِت و بِراسارد در سال 1984 (BB84) تا چند سال گذشته همه پروتکل‌ها براساس انتقال ذرات حامل اطلاعات از طریق یک کانال کوانتومی بنا شده‌اند. در سال 2009 یک فیزیکدان کره‌ای به نام نُه (Noh) با استفاده از ایده اندازه‌گیری بدون برهمکنش یک پروتکل توزیع کلید کوانتومی جدید ارائه داد. درواقع پروتکل پیشنهادی وی با سایر پروتکل‌ها تفاوت عمده‌ای داشت. زیرا کلید خام این پروتکل از رویدادهایی انتخاب می‌شوند که در آن فوتون‌ها از کانال کوانتومی عبور نکرده‌اند. در نتیجه شنودکننده قادر نیست به هیچ یک از فوتون‌هایی که به عنوان کلید خام انتخاب می‌شوند دسترسی داشته باشد. همین امر سبب می‌شود که از لحاظ امنیتی پروتکلN09 مورد توجه ویژه‌ای قرار بگیرد. هرچند بازه تولید کلید در آن کم باشد. در این پایان نامه، ابتدا پیشینه رمزنگاری کلاسیکی و انواع آن عنوان می‌شود. سپس با بیان مقدمه‌ای از نظریه اطلاعات کوانتومی به بررسی مراحل یک پروتکل توزیع کلید کوانتومی می‌پردازیم. در ادامه سه پروتکل مهم در زمینه رمزنگاری کوانتومی را مطرح کرده و امنیت آن‌ها را به طور مختصر بررسی می‌کنیم. در نهایت توضیحات کاملی درباره روند اجرای پروتکل N09 ارائه خواهیم داد و به بررسی امنیت آن خواهیم پرداخت.