چکیده: یکی از مهمترین مسائلی که در اطلاعات کوانتومی با آن مواجه هستیم، انتقال اطلاعات به صورت ایمن می‌باشد. ابتدا پروتکلی را معرفی می‌کنیم که همانند همه پروتکل‌های توزیع کلید کوانتومی (QKD)، امنیت آن مبتنی بر قوانین فیزیک کوانتومی است و دیگر این که هیچ اطلاعاتی از آزمایشگاه دو کاربر مرتبط فاش نمی‌شود. سپس پروتکل توزیع کلید کوانتومی مستقل از دستگاه (DIQKD) مطرح خواهیم کرد. اثبات ایمنی این پروتکل بر فرضیات کمتری استوار است، بدین معنی که دو کاربر مرتبط نه تنها از ساختار دستگاه‌هایشان به طور دقیق خبر ندارند بلکه به دستگاه‌هایشان هم اعتماد نخواهند کرد و یا اینکه فرض نمی‌کنیم که دستگاه‌های آلیس و باب مشخصه‌ی از قبل تعیین شده داشته باشند، چون ممکن است که دستگاه‌های اندازه‌گیری آلیس و باب توسط استراق‌سمع‌کننده (ایو) دستکاری شوند. اگر ایمنی این نوع پروتکل‌ها بر اساس نقض نامساوی بل اثبات شود [14]، در آن صورت هر پروتکل توزیع کلید کوانتومی مستقل از دستگاه در مقایسه با پروتکل توزیع کلید کوانتومی ایمنی به مراتب قوی‌تری خواهد داشت. متاسفانه این پروتکل مستقل از دستگاه عملا امکان پذیر نیست زیرا به بازده آشکارسازی نزدیک واحد و آهنگ بسیار پایین تولید کلید در فاصله‌های عملی نیاز دارد [13]. بنابراین ایده توزیع کلید کوانتومی مستقل از دستگاه اندازه‌گیری را به عنوان یک راه حل ساده مطرح می‌کنیم. زیرا نقص‌هایی نظیر بازده آشکارسازی نزدیک واحد و آهنگ بسیار پایین تولید کلید در فاصله‌های عملی که در پروتکل مستقل از دستگاه وجود دارد را ندارد. گذشته از این، این پروتکل توزیع کلید کوانتومی مستقل از دستگاه اندازه‌گیری نه تنها عامل حذف تمام کانال‌های جانبی آشکارساز است بلکه فاصله ایمن را با لیزرهای معمولی نیز دو برابر می‌کند. بنابراین هدف پروتکل‌های مستقل از دستگاه اندازه‌گیری که در اینجا تحلیل و بررسی می‌کنیم؛ توزیع کلید سری‌ای است که امنیت آن براساس قوانین فیزیک کوانتومی است، بنابراین در این طرح فرض می‌کنیم که بیت‌های رشته کلید مستقل از هم باشند و با هم برهم‌کنش نداشته باشند، همچنین با یکدیگر فاصله فضاگونه داشته باشند و در نتیجه از آن برای تولید آهنگ کلید ایمن استفاده می‌کنیم.