چکیده: طیف اختلالات اوتیسم، مجموعه‌ای از ویژگی‌ها است. این ویژگی‌ها شامل ناهنجاری‌های کیفی در تعاملات اجتماعی متقابل، ناهنجاری در الگوهای ارتباطی، علایق و فعالیت‌های تکراری و کلیشه‌ای هستند. ناهنجاری در تعاملات متقابل اجتماعی و محاوره، اصلی‌ترین خصیصه‌ی مبتلایان به اوتیسم می‌باشد. بازی‌های کامپیوتری تاثیرات مثبتی روی مبتلایان به اوتیسم دارند. به منظور بهبود مهارت‌های محاوره‌ی این کودکان، از بازی‌های جدی استفاده می‌شود. منظور از بازی جدی، یک بازی است که دارای یک تفکر آموزشی است و صرفا به منظور جلب توجه و سرگرمی طراحی نشده باشد. در گذشته چند بازی جدی به منظور آموزش یا درمان مبتلایان به طیف اختلالات اوتیسم، ارائه شده‌اند. این بازی‌ها، از ابزاری چون تکنولوژی ردیابی چشم، دوربین‌های نظارتی و روبات‌ها استفاده کرده‌ بودند. این ابزارها به دلیل گران‌قیمت بودن برای اکثر خانواده‌ها و نهادها غیر قابل استفاده می‌باشند. برخی از تحقیقات گذشته، از سیستم انطباق‌پذیر استفاده کرده بودند. این سیستم‌ها به گونه‌ای می‌باشند که خود را با شرایط و مهارت‌ها و یا حالات روحی بیمار انطباق می‌دهند. این نگرش، به ساده شدن بازی برای بیمار کمک می‌کند و در روند بهبود این بیماران موثر می‌باشد. در این تحقیق، یک بازی ‌جدی انطباق‌پذیر، ارائه شده است. بازی از طریق یک عامل هوشمند‌ مصنوعی و با استفاده از مفاهیم یادگیری تقویتی، به منظور هم‌سطح‌سازی سختی بازی با مهارت‌های کاربر، اقدام به سخت یا آسان‌کردن چالش‌های بازی می‌نماید. بنابراین یک فرآیند پویا برای ارزیابی و درمان مهارت‌های محاوره‌ی کودک، شکل می‌گیرد. در هر حالت، با استفاده از منطق فازی، سطح مهارت‌های کاربر مشخص می‌شود. بازی پیشنهادی پایان‌نامه، توسط 15 کودک مبتلا به طیف اختلالات اوتیسم، آزمایش شد. نتایج به دست‌آمده نمایان‌گر موثر بودن این تکنیک برای بهبود کودکان می‌باشد.