چکیده: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات هوازی در آب بر سطوح پلاسمایی بتا اندورفین و سطح کیفیت زندگی جانبازان با آسیب نخاعی بوده است. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی، مدل تحقیق مقایسه‌ای و نوع تحقیق کاربردی است. برای این تحقیق از بین 70 جانباز نخاعی مرد داوطلب 30 نفر که دارای معیارهای ورود بودند به‌صورت تصادفی انتخاب و وارد مطالعه گردیدند و به سه گروه فعال در آب ، فعال در خشکی و گروه کنترل تقسیم شدند. پس از تکمیل پرسش‌نامه کیفیت زندگی و خون‌گیری برای ارزیابی سطوح بتا اندورفین، گروه‌های تجربی یعنی گروه فعال در آب و گروه فعال در خشکی فعالیت هوازی خود را با شدت 70 درصد ضربان قلب بیشینه، سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته انجام دادند. نتایج تحقیق به این‌گونه بود که معیار کلی کیفیت زندگی در جانبازان آسیب نخاعی بر اثر هشت هفته تمرین هم در گروه فعال در آب و هم در گروه فعال در خشکی به‌طور معنی‌داری بهبودیافته بود(0.01 > P). همچنین مشخص شد که تمرینات آبی به‌صورت معناداری(سطح اطمینان 0.99) تأثیر بیشتری بر بهبود کیفیت زندگی نسبت به فعالیت در خشکی را داشته است. بررسی تغییرات سطح پلاسمایی بتا اندورفین نیز مشخص کرد که هشت هفته تمرین هم در گروه فعال در آب و هم در گروه فعال در خشکی به‌طور معنی‌داری باعث افزایش این هورمون شده (0.01 > P) و نیز مشخص شد که فعالیت هوازی در آب به‌صورت معنی‌دار (سطح اطمینان 0.95) تأثیر بیشتری برافزایش سطح پلاسمایی بتا اندورفین دارد. بنابراین به نظر می‌رسد که استفاده از تمرینات هوازی می‌تواند یکی از منابع در دسترس جانبازان آسیب نخاعی باشد تا با استفاده از آن بتوانند از یک کیفیت زندگی بهتر و سطح بتااندورفین بالاتری بهره‌مند شوند.