چکیده: امروزه فعالیت بدنی جز جدایی ناپذیر از زندگی انسان هاست.فعالیت بدنی شدید و غیر معمول باعث تولید رادیکال های آزاد در بدن می شود.رادیکال های آزاد می توانند با ماکرو ملکول ها ترکیب شده و ترکیبات سرطان زایی را در بدن ایجاد کنند. بدین منظور هدف اصلی از انجام این پژوهش، بررسی اثر مصرف یک هفته مکمل کورکومین متعاقب یک جلسه فعالیت مقاومتی بر شاخص‌‌های آسیب عضلانی، استرس اکسایشی و کوفتگی عضلانی تأخیری در مردان فعال بود. به این منظور 22 نفر از مردان جوان فعال (سن 1.25±21.22سال، قد 6.88±175.13 سانتی‌متر، وزن 7.10±69.22 کیلوگرم و شاخص توده بدن 2.21±22.21 کیلوگرم بر مترمربع) داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی در گروه دارونما (11=n) و کورکومین (11=n) تقسیم شده و یک هفته قبل از فعالیت مقاومتی به صورت دوسوکور روزانه 80 میلی‌گرم کورکومین یا دارونما دریافت کردند. قبل از فعالیت مقاومتی از افراد 1RM گرفته شد. فعالیت مقاومتی شامل یک مرحله تمرین دایره‌ای در 5 ایستگاه و هر ایستگاه شامل 3 نوبت بود که هر نوبت با 75 درصد یک تکرار بیشینه در 8 تا 10 تکرار انجام شد. نمونه‌های خونی قبل از مصرف کورکومین یا دارونما، بعد از مصرف یک هفته مکمل، بلافاصله بعد از فعالیت و 24 ساعت بعد از فعالیت و در حالت ناشتا جمع‌آوری شد. برای تجزیه و تحلیل یافته‌های تحقیق از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر (یک‌طرفه) و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی‌داری 0.05=p استفاده شد. همچنین برای اندازه گیری میزان کوفتگی عضلانی از پرسشنامه مک گیل استفاده شد. به طور خلاصه، در این بررسی یک جلسه فعالیت مقاومتی باعث افزایش معنادار شاخص های آسیب عضلانی (کراتین کیناز،لاکتات دهیدروژنار،آسپارتات آمینو ترانسفراز،آلانین آمینو ترانسفراز) و استرس اکسایشی (مالون دی آلدهید)، و کوفتگی عضلانی تأخیری گردید. همچنین مصرف 80 میلی گرم کورکومین یک هفته قبل از انجام باعث افرایش کراتین کیناز، لاکتات دهیدروزژناز و آلانین آمینو ترانسفراز شده و باعث کاهش مالون دی آلدهید شد. ولی تأثیری بر کوفتگی عضلانی تاخیری و آسپارتات آمینو ترانسفراز پس از فعالیت مقاومتی نداشت. فعالیت مقاومتی باعث ایجاد آسیب عضلانی و استرس اکسایشی می شود. همچنین مصرف مکمل کورکومین می تواند باعث کاهش استرس اکسایشی و افزایش برخی فاکتور های آسیب عضلانی شود.